Τον Δεκέμβριο του 1991 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε να ανακηρύξει την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των γυναικών, με σκοπό να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση.
Τα στατιστικά στοιχεία είναι ανησυχητικά για το τι συμβαίνει σε όλον τον πλανήτη, στις γυναίκες που καταγγέλλουν από ακρωτηριασμούς γεννητικών οργάνων μέχρι σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική ή καθημερινή λεκτική βία και περιθωριοποίηση.
Η βία κατά των γυναικών δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ συνόρων, πολιτισμών ή πλούτου. Είναι ένα φαινόμενο παγκόσμιο, και αν δεν συμβαίνει σε εμάς, συμβαίνει δίπλα μας.
Εγώ δεν θα σταθώ όμως σε τυπικές πληροφορίες άλλα θα μοιραστώ ένα απόσπασμα από το διήγημα μου «σπασμένες φωνές» που γράφω εδώ και δυο χρόνια με δυσκολία από γυναίκες που η φωνή τους είναι πνιγμένη από δάκρυα.
«Προσπαθούσα να μην ακούσει η να δει κάτι που θα τον πειράξει. Μιλούσα ελάχιστα και δαγκωνόμουν σφίγγοντας το κορμί μου για να είναι έτοιμο να δεχτεί οποιαδήποτε επίθεση.
-Σου είπα να πεις στα μούλικα σου να κάνουν ησυχία. Ήρθα κουρασμένος από την δουλειά και θέλω να κοιμηθώ. Εσύ φταις άλλα τι ανατροφή να πάρουν από ένα βλήμα σαν και εσένα. Εγώ φταίω που σε παντρεύτηκα άχρηστη.
-Ναι, έχεις δίκαιο. Έχεις δίκαιο. Μην πας στο δωμάτιο τους σε παρακαλώ!!!
Μετά τις δίκες του φωνές και το έντονο ξέσπασμα υπήρχε ησυχία πάντα. Ησυχία!!!
Η μάνα μου έμενε ακριβώς από κάτω. Δεκάδες φορές της εκμυστηρεύτηκα ότι υποφέρω και θέλω να φύγω.
-κάτσε που θα πας, σ’αγαπάει. Όλα σας τα δίνει, έχει καλή δουλειά. Κατάλαβε τον κουράζετε και αυτός όλη μέρα. Τι θα κάνεις με δυο παιδιά μόνη σου. Στο χωριό ξέρεις τι πανικό θα προκαλέσεις. Όλοι οι άντρες το ίδιο είναι η μήπως πιστεύεις ότι θα βρεις καλύτερο. Ούτε διατροφή δεν θα σου δίνει. Κοίτα τα παιδιά σου όλες αυτό κάναμε.
Δεν είχα φίλες ούτε γνωστούς ποτέ. Στο σούπερ μάρκετ πήγαινα και αν μάθαινε η αν του έλεγα ότι χαιρέτησα κάποιον γινότανε πανικός.
Ένα απόγευμα πήγαμε με τα παιδιά στο κρεοπωλείο.
Το είχε ένας συμμαθητής μου που έμενε δυο στενά πιο κάτω. Μου έκανε ένα κομπλιμέντο το οποίο μετέφερε η κόρη μου στον πατέρα της όταν αυτός την ρώτησε αν μας μιλήσει κάνεις.
-Τι αγοράσατε Σοφούλα;
-Κιμά μπαμπά.
-Είχε κόσμο;
-Ναι.
-Σας μίλησε κανένας;
-Ένας κύριος είπε στην μαμά ότι δεν έχει αλλάξει. Είναι το ίδιο όμορφη από το σχολειό.
Δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την ημέρα πάρα μόνο ότι παραμορφώθηκε το πρόσωπο μου και ότι δεν κατάφερα να διορθώσω εκείνη την σπασμένη μύτη που έδεσε σε λάθος σημείο αφού δεν μεταφέρθηκα πότε στο νοσοκομείο αλλά κλεισμένη στο δωμάτιο φώναζα στα παιδιά να μην μπουν γιατί έχω μια ίωση που κολλάει και σαν τα έστελνε η μάνα μου στο σχολείο κοιτούσα στον καθρέφτη και έλεγα, φτάνει, φτάνει!!!!
Και σήμερα σας μιλάω για να σας πω ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα πάνω σας. Ναι, μπορείς και μόνη σου. Θέλει λιγότερη δύναμη το να φύγεις από το να υπομένεις. Η ζωή δεν γυρίζει. Αν μπόρεσα εγώ τότε σίγουρα θα τα καταφέρεις και εσύ!!!
Όταν ξεκίνησα να γράφω το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ήξερα που θα βρω αυτές τις γυναίκες που θα θέλουν να μιλήσουν και πόσες θα μπορούσα να βρω. Δυστυχώς μετά λύπης μου έχω γράψει μέχρι τώρα έξι και έχουν επικοινωνήσει μαζί μου πολλές περισσότερες στέλνοντας μου την δική τους ιστορία. Όταν λαμβάνω ακόμα ένα email κομματιάζετε η καρδιά μου. Είναι δίπλα μας, είναι η φίλη μας , είναι η κοπέλα στο γυμναστήριο, η γυναίκα στο μπακάλικο.
Και οι περισσότερες συνεχίζουν να μένουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας φοβούμενες την κοινωνική κατακραυγή μιας κοινωνίας που προοδεύει έχοντας ακόμα βαθιές τις ρίζες της σε απολιθωμένα και λάθος στερεότυπα.
Κορτεση Αννα
