Ο Ολυμπιακός έχασε τρίτο διαδοχικό παιχνίδι στην Ευρωλίγκα, αυτή τη στιγμή βρίσκεται εκτός οκτάδας αν και πολύ νωρίς στη κούρσα της κανονικής περιόδου και σίγουρα αυτό δημιουργεί μια κατάσταση που απαιτεί καθαρό μυαλό, διαχείριση και ψυχραιμία, σε μια σεζόν που από το ξεκίνημα φαινόταν και είναι πολύ δύσκολη.

Δεν μπορείς να πεις ότι δεν το πάλεψε η ομάδα. Η αλήθεια είναι πως ό,τι μπορούσε έκανε. Απλά, αυτό δεν αποδείχτηκε αρκετό και στις λεπτομέρειες η μπίλια έκατσε στη Φενέρ. Χάθηκε ένα μεγάλο ματς, που είχε τον χαρακτήρα του must win και από εδώ και πέρα εκτός από την ποιότητα του μπάσκετ, υφίσταται άμεση πίεση και για το αποτέλεσμα στις επόμενες αναμετρήσεις.

Μην ξεχνάμε πως μετά το Κυριακάτικο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ακολουθεί διπλή εβδομάδα. Μπάγερν έξω, Ρεάλ μέσα και όπως έχουν έρθει τα πράγματα μόνο το 2/2 θα επιφέρει ξανά μια βαθμολογική ισορροπία και θα δώσει “ανάσες” και χρόνο.

Κριτική Ολυμπιακού: Τώρα αρχίζουν τα… ζόρικα

Είδαμε ένα κλειστό παιχνίδι με δύο μορφές. Στο πρώτο ημίχρονο επικράτησαν κατά κράτος οι επιθέσεις. Μεγάλο σκορ, υψηλά ποσοστά, λίγα ριμπάουντ προς διεκδίκηση. Στην επανάληψη το μοτίβο αντιστράφηκε.

Κυριάρχησαν οι άμυνες, έπεσε “το ξύλο της αρκούδας” και μπαίνοντας στα τελευταία δευτερόλεπτα, άπαντα κρίθηκαν στις λεπτομέρειες και την τύχη. Το τρίποντο του Σλούκα, κάποιες αποφάσεις των διαιτητών, το άστοχο σουτ του Γκος και η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία, το άστοχο Tip in του Μιλουτίνοφ.

Ο Μαχμούτογλου ήταν ο παίκτης – κλειδί με τα μακρινά σουτ όταν ο Ολυμπιακός πήγε να χτίσει μια υπεροχή στην μάχη. Και ο Σλούκας εκείνος που έκρινε τελικά την αναμέτρηση.

Μπορούσε κάλλιστα να πάει μέσα το φόλοου του Νίκολα! Και τότε θα μιλούσαμε διαφορετικά. ΕΔΩ είναι η παγίδα. Ακόμα και αν ο Ολυμπιακός κέρδιζε με ένα πόντο, το σωστό είναι να λέγαμε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Και προσωπικά, αυτό θα κάνω.

Σκέψεις, τροφή για προβληματισμό και διάλογο

• Στο ξεκίνημα της σεζόν και τις δύο εκτός έδρας νίκες με Χίμκι και Μπασκόνια, ο Ολυμπιακός φαινόταν να αποκτάει χημεία από νωρίς και οι ρόλοι να έχουν ήδη μοιραστεί και να είναι ευδιάκριτοι. Αποδεικνύεται όσο προχωράει η σεζόν, πως αυτή η εντύπωση ήταν της στιγμής και λανθασμένη.

• Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλά σχήματα του Μπλατ στο παρκέ που δεν έχουν καμία συνοχή και χημεία και το πιο περίεργο που προβληματίζει, είναι οι ρόλοι. Δεν μοιάζουν σταθεροί, δεν αποδίδουν, το ροτέσιον είναι συνεχώς διαφορετικό. Στις τρεις διαδοχικές ήττες, φαίνεται πως αυτή τη περίοδο, ο Ολυμπιακός διαθέτει λιγότερους παίκτες από αυτούς που χρειάζονται για να συμμετέχουν ενεργά στο ροτέσιον, να δίνουν πράγματα και να προσφέρουν στον Ολυμπιακό ικανοποιητικά ενεργειακά επίπεδα και φυσικά την ποιότητα που απαιτείται για νίκες στα μεγάλα ματς.

• Ο προπονητής φαίνεται να το ψάχνει ακόμα, να είναι κάπως μπερδεμένος και αυτό βγαίνει και στο γήπεδο. Ως γενική εικόνα, νιώθω πως το μπάσκετ που θέλει να παρουσιάσει ο Μπλατ είναι σωστό ως αρχές και φιλοσοφία. Ταχύτητα, ελευθερία κινήσεων στους παίκτες, διάβασμα και εκτέλεση. Υπάρχουν, όμως δύο προβλήματα. Αυτό το ρόστερ δεν φαίνεται να διαθέτει ούτε το ταλέντο, ούτε την αθλητικότητα για να υποστηρίξει αυτό το μπάσκετ αποτελεσματικά στο τοπ επίπεδο.

• Υπήρχε το ίδιο θέμα από τα μέσα της σεζόν κι έπειτα το 2015-16, το βλέπουμε εκ νέου μπροστά μας. Τα τρία τριάρια, αντί να προσθέτουν κάτι παραπάνω στη δυναμική του Ολυμπιακού, μέχρι τώρα μόνο ως πρόβλημα – δεν – λειτουργούν. Δεν έχει βρει τον τρόπο ο Μπλατ να προσαρμόσει αρμονικά στο ροτέσιον τους Παπανικολάου, Τουπάν και Τίμα και αυτό συμβαίνει γιατί δεν του βγαίνουν τα σχήματα με τους δύο ή και με τους τρεις μαζί στο παρκέ.

• Με την Φενέρ, το είδαμε για μια ακόμα φορά. Ο Τουπάν στο πρώτο ημίχρονο άλλαξε άρδην την ροή του αγώνα όσο έπαιξε. Όχι τόσο για τα τρίποντα, όσο για την επιρροή του στην άμυνα και το πόσο πολύ αλλοίωσε τα Plays της Φενέρ. Ε, ο Game Changer του πρώτου ημιχρόνου, δεν βρήκε καθόλου χρόνο στην επανάληψη, γιατί ο Παπανικολάου ξέσπασε και έβαλε 18 πόντους σε αυτό το διάστημα. Με συνέπεια να μείνει στο… looking και να στριμωχτεί στην πεντάδα για λίγο στο τέλος. Μέσα σε όλα αυτά ο Τίμα ξεκίνησε βασικός, αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε… Ο Λετονός έχει ταλέντο. Σταθερότητα; Ούτε για αστείο.

• Όταν έχεις ένα ξένο που ξεκινάει βασικός και παίζει 7 λεπτά και έναν ακόμα (Λεντέι) που τον βάζεις για 4 λεπτά, κάτι δεν πάει καλά. Συγγνώμη, αλλά δεν υπάρχει το περιθώριο σε αυτή την ομάδα να ξοδεύονται θέσεις ξένων για παίκτες που στα περισσότερα ματς δεν έχουν καν συμπληρωματικό ρόλο, αλλά καθίστανται κομπάρσοι από το ίδιο το ροτέσιον του κόουτς Μπλατ.

• Αν ο Πρίντεζης είχε παίξει 37 λεπτά Νοέμβρη μήνα με ΠΑΟ, Μπάγερνκαι Ρεάλ να ακολουθούν σε μια εβδομάδα επί εποχής Σφαιρόπουλου, όλοι θα γκρινιάζαμε. Γιατί δεν αγωνίστηκε ο Βεζένκοφ; Αν συνεχιστεί αυτό πως θα είναι ο Γιώργος όσο πάμε προς το τέλος της σεζόν; Τα ίδια ερωτήματα ισχύουν και για τον Μιλουτίνοφ.

Πρίντεζης: Ρεκόρ καριέρας σε λεπτά συμμετοχής!

• Λίγοι θα το πρόσεξαν, αλλά πιστεύω πως ποτέ άλλοτε, ούτε στα 25 και στα 27 του ο Πρίντεζης δεν έχει βγάλει τόσες πολλές προσωπικές άμυνες που απαιτούσαν μεγάλη αθλητικότητα, απέναντι σε πολύ ποιοτικούς αντιπάλους. Όταν αυτό συμβαίνει, απαιτεί 37 λεπτά παρουσίας στο παρκέ, μειώνει τις πιθανότητες να έχει “ανάσες” στην επίθεση όταν η μπάλα καίει και το αποτέλεσμα είναι ήττα, δεν είναι καλός οιωνός.

• Για τον Μιλουτίνοφ έχω αρχίσει και νιώθω κουραστικός να γράφω τα ίδια και τα ίδια από… πριν ξεκινήσει η σεζόν. Δεν γίνεται να πιστεύεις πως μπορείς να βγάλεις σεζόν με απόλυτο άξονα στο “5” ένα 7footer, ενώ έχεις υπογράψει ένα άγουρο τεσσάρι για να παίξει σέντερ. Ούτε μπορεί να αλλάξει τη μοίρα μιας τόσο κομβικής θέσης ο Μπόγρης. Που το παλικάρι όσο παίζει δεν τα δίνει απλά όλα, κάποιες φορές και περισσότερα από αυτά που μπορεί.

  ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ, ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

  Ας το απομονώσω λίγο, να το κάνω πιο λιανό. Πριν αρχίσει η σεζόν στο άρθρο ανάλυση για τον νέο Ολυμπιακό, μεταξύ άλλων, είχα προτάξει ως τα δύο πιο βασικά ερωτήματα το θέμα στο “5” και την αθλητικότητα στη περιφέρεια, από τη στιγμή που ο Ντέιβιντ Μπλατ όταν χάθηκε ο Χένρι και πήγε στο Καζάν, αποφάσισε να μην υπογράψει γκαρντ, αλλά τον Τίμα ως τρίτο τράρι.

  Πιστεύω πως αυτές οι δύο αποφάσεις όχι απλά δεν δικαιώνονται ως τώρα, αλλά εν πολλοίς ευθύνονται για τις ελλείψεις και τις διαδοχικές ήττες. Ο Ολυμπιακός είχε ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΓΚΗ ένα σέντερ με σήμα κατατεθέν την ΑΘΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ και την εμβέλεια στην άμυνα και ένα ακόμα γκαρντ με ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ χαρακτηριστικά από τα υπάρχοντα.

  Ένα γκαρντ όπως ήταν ο Χένρι. Να παίζει άμυνα, να παίρνει ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ και να μπορεί να κάνει μπούκες, ντράιβ, να δημιουργεί ρήγματα με κύριο χαρακτηριστικό του την διεισδυτικότητα. Ο Ολυμπιακός επέλεξε τρίτο τριάρι αντί για γκαρντ τέτοιου τύπου και ένα άπειρο Αμερικανό που κατ’ ουσία είναι τεσσάρι για να παίξει σέντερ στο τοπ επίπεδο.

  Προσωπικά, αυτά τα δύο μου φαίνονται ότι “βγάζουν μάτι” και είναι σοβαρές ανορθογραφίες στο σχεδιασμό που τώρα… γεννούν ήττες. Από την άλλη, ο Μπλατ ξέρει 1 εκατομμύριο φορές περισσότερο μπάσκετ από μένα και σίγουρα όταν πήρε αυτές τις αποφάσεις κάτι είχε στο μυαλό του.

  Τι να πω, ας περιμένουμε. Το θέμα είναι πως αν ο καιρός περάσει και οι ήττες αυξηθούν, ο Ολυμπιακός θα κληθεί να αντιδράσει γρήγορα και αποτελεσματικά με σωστές διορθωτικές κινήσεις. Κάτι, που τα τελευταία χρόνια μεταξύ μας, δεν έχει αποδείξει ότι “το έχει”.

  Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως δεν χρειάζεται αλλαγή του Λεντέι με αθλητικό πεντάρι. Σε ότι αφορά τα γκαρντ, αν δεν ανέβει πολύ ο Στρέλνιεκς, με τον Μάντζαρη πια σε εντελώς συμπληρωματικό ρόλο και με τον Τολιόπουλο φανερά να μην υπολογίζεται ως τώρα, μοιάζει πως επίσης κάτι χρειάζεται εκεί.

  Εδώ, δεν είναι τόσο αριθμητικό το ζήτημα, όσο μπασκετικό και έλλειψης στοιχείων. Κανένα από αυτά τα γκαρντ δεν μπορεί να πιέσει πάνω στη μπάλα, κανένα δεν μπορεί να παίξει ποστ άμυνες ή να πάρει συστηματικά ριμπάουντ μετά από αλλαγές, κανένα πλην Σπανούλη που δεν είναι “μπασκετικά αθάνατος” δεν μπορεί σταθερά να λειτουργεί ως Slasher.

  Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι

  Πάμε λίγο και στο κομμάτι των αποτελεσμάτων και της πορείας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως με μικρά για τα δεδομένα της διοργάνωσης μπάτζετ και με ξένους – στοιχήματα δεν γίνεται κάθε φορά να περιμένουμε “θαύματα”.

  Πόσο μάλλον όταν Σπανούλης, Πρίντεζης μεγαλώνουν και γύρω τους αντί να ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ η ποιότητα, ξεκάθαρα ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ.

  Η αλήθεια είναι πως ήδη έχει κρατήσει πάρα, πάρα πολύ η μπογιά του συγκεκριμένου μοντέλου του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα. Όσο ο ανταγωνισμός μεγαλώνει και η ποιότητα της ομάδας φθίνει, τόσο θα συρρικνώνονται οι πιθανότητες για νέες υπερβάσεις. Πάντα θα υπάρχουν, αλλά θαύματα δεν μπορούν να συμβαίνουν κάθε φορά.

  Αλλιώς δεν θα τα λέγαμε έτσι, θα τα ονομάζαμε… καθημερινότητα και κανονικότητα.

  Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως για τον Ολυμπιακό, αλλά και για τον Παναθηναϊκό δεν αργεί ο χρόνος που η πρόκριση στα Playoffs δεν θα θεωρείται αυτονόητη.

  Σκεφτείτε λίγο ομάδες με πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ, όπως η Μπαρτσελόνα, η Αρμάνι, η Μακάμπι, η Εφές τι τραβάνε όλα αυτά τα χρόνια… Πέρα από το αγωνιστικό, ούτε η διαιτησία μέχρι στιγμής στην Ευρωλίγκα είναι καλή για τον Ολυμπιακό και αυτό φάνηκε ακόμα περισσότερο σε ένα σημαντικό ματς μέσα στον Πειραιά, απέναντι σε ένα ισχυρό αντίπαλο.

  Η στήριξη είναι άποψη, η κριτική ευεργετική

  Θέλω να πω πως οι προοπτικές για υπερβάσεις και μεγαλεία στην Ευρωλίγκα, δεν είναι όπως παλιά. Στην τελική όταν ο Ολυπιακός έκανε το ιστορικό Back2back είχε τον καλύτερο παίκτη στην Ευρώπη στα 30 του και τρεις τοπ κλας δημιουργούς.

  Σπανούλη, Λο, Σλούκα. Τώρα έχει μείνει με έναν, τον Βασίλη και έχουν περάσει 6-7 χρόνια. ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά…

  Αν αγαπάς την ομάδα σου, μπορείς να την στηρίζεις και χωρίς να θεωρείς θέσφατο τις μεγάλες επιτυχίες, τις ιστορικές νίκες, τις κούπες. Αρκεί να είσαι ρεαλιστής. Γιατί, αν ο κόσμος ή και άνθρωποι μέσα στην ομάδα πιστεύουν πως κάθε χρόνο θα γίνονται… μαγικά και έχουν μεγαλεπίβολα όνειρα, αυτή η έλλειψη ρεαλισμού δημιουργεί μεγαλύτερη απογοήτευση από αυτή που χρειάζεται και οδηγεί σε λάθος μονοπάτια.

  Ναι, πάντα υπάρχουν ελπίδες και όνειρα. Να ξέρουμε, όμως και τα δεδομένα και να είμαστε συνειδητοποιημένοι.

ΥΓ1. Ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που έτυχε να βρίσκεται χθες στο ΣΕΦ, όταν με είδε με φώναξε και μου έκανε την εξής ερώτηση: “Νίκο, πρώτη φορά ήρθα σε αυτό το γήπεδο πριν 26 χρόνια. Από τότε έχω δει αρκετά ματς του Ολυμπιακού εδώ. Πρώτη φορά νιώθω την ατμόσφαιρα τόσο κρύα. Είναι πολύ περίεργο. Τι συμβαίνει;” Τι να του εξηγήσεις τώρα;

ΥΓ2. Ο Μπλατ έστειλε διάφορα μηνύματα χθες σε αρκετούς παίκτες του. Ένα από αυτά ήταν η απόφαση να τραβήξει τον Σπανούλη στον πάγκο 4.20” πριν το τέλος και να μην τον βάλει ποτέ ξανά στο παρκέ. Στην άμυνα τον σημάδευε ο Ζοτς, στην επίθεση πήρε 2-3 αποφάσεις και δεν του βγήκε καμία, για να έρθει η αλλαγή. Με βάση τη ροή του αγώνα και τις κατοχές που ακολούθησαν, φάνηκε σωστή η απόφαση του προπονητή. Προσωπικά, στα 7” με τη μπάλα στα χέρια του Ολυμπιακού και το σκορ στο 72-73 θα τον πετούσα μέσα! Ναι, θα προτιμούσα αν χάσω, να το υποστώ με τον πιο clutch παίκτη σε τέτοιες καταστάσεις στη σύγχρονη ιστορία της λίγκας.

ΥΓ3. Αυτή είναι η προσέγγιση που αφορά τις ειδικές καταστάσεις και την περίσταση που δημιουργήθηκε. Αν δούμε την μεγάλη εικόνα, ο Σπανούλης καλείται τώρα να προσαρμοστεί στο “1” και να κάνει διαφορετικά πράγματα. Συνεχίζω να πιστεύω πως ΜΠΟΡΕΙ. Τόσο μπασκετικά, όσο και σωματικά. Απλά, πρέπει να προσαρμοστεί, να… αποδεχτεί και μετά να “ζωγραφίζει”. Αρκεί να έχει και ένα αθλητικό σέντερ για πικ εν ρολ.

ΥΓ4. Η αντίδραση του Σλούκα υπό νορμάλ συνθήκες, θα ήταν η πιο φυσιολογική του κόσμου. Μόνο που οι συνθήκες ήταν ειδικές. Έπαιζε απέναντι στην παλιά του ομάδα, για πρώτη φορά έτυχε καθολικής αναγνώρισης και χειροκροτήματος και το σουτ που έβαλε εκείνη τη στιγμή ήταν “μαχαιριά στη καρδιά” του Ολυμπιακού. Επειδή, λοιπόν, οι συνθήκες ήταν ειδικές και για κανένα άλλο λόγο, η αντίδρασή του ήταν ΛΑΘΟΣ.

ΥΓ5. Μπασκετικά, ήταν μαγκιά του που πήρε το ματς. Αυτό τον πανηγυρισμό λόγω της κατάστασης που εξήγησα έπρεπε να τον… κάνει για να εκτονωθεί “βουβά”, από μέσα του. Όπως αυτός έχει 200 σφυγμούς εκείνη τη στιγμή, έτσι και ο οπαδός είναι απόλυτα λογικό να το εισπράξει ως έλλειψη σεβασμού και να θυμώσει. Όταν πήγε στα αποδυτήρια και ηρέμησε, το κατάλαβε.

ΥΓ7. Λάθος του η ένταση του πανηγυρισμού και 1-2 λάθη επικοινωνιακά που έκανε το καλοκαίρι του 2015 είναι όλα γνωστά και κρίνονται από τον κόσμο. Η συγκεκριμένη κίνηση στο συγκεκριμένο σημείο και  μετά την υποδοχή που είχε από τον κόσμο, φάνηκε και ήταν άσχημη. Αν θέλω να είμαι δίκαιος, οφείλω να πω ότι και ο Ολυμπιακός έχει κάνει τρομερά λάθη σε αυτό το ζήτημα. Και σε αντίθεση με τα λάθη του Σλούκα, τα περισσότερα είναι άγνωστα. Όπως η απαράδεκτη και αψυχολόγητη πρόταση για… 1+1 (σε Έλληνα παίκτη 25 ετών με την προσφορά του και την προοπτική που είχε) τον Φλεβάρη του 2015 (με τους Μάντζαρη και Πρίντεζη να έχουν ήδη κάνει ανανέωση) που τον συνέθλιψε ψυχολογικά και φυσικά ποτέ δεν μαθεύτηκε, γιατί ο Σλούκας δεν είναι… τέτοιος.

Και όταν ο παίκτης υπέγραψε στη Φενέρ, απόφαση για την οποία έχει δικαιωθεί απόλυτα, αυτή η απαξιωτική πρόταση που ουσιαστικά προκάλεσε σχεδόν όλη τη ζημιά “ντύθηκε” ως πρόταση για κλειστό συμβόλαιο με πολλά περισσότερα χρήματα από αυτά που στην πραγματικότητα του είχαν προταθεί και σερβιρίστηκε στον Τύπο. Για να διοχετευτεί από εκεί αμάσητη στον κόσμο και να αρχίσουν τα όργανα. Ο Σλούκας έχει κάνει τα λάθη επικοινωνίας, ο Ολυμπιακός τα λάθη ουσίας. Και η ουσία είναι πως ένας παίκτης που δεν έπρεπε να έχει φύγει ποτέ, περνάει τα καλύτερα μπασκετικά του χρόνια αλλού.

Ευτυχώς, έχει μπροστά του αρκετά ακόμα. Και αντίθετα με όσα λέγονται και ακούγονται, παρά τα όσα έγιναν στο ΣΕΦ το βράδυ της Παρασκευής, όταν ο Σλούκας θα επιστρέψει στην Ελλάδα, ο Ολυμπιακός είχε και θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο,. Αρκεί να κάνει τα αυτονόητα και να τον καλύψει μπασκετικά, συναισθηματικά και οικονομικά. Με την σειρά που τα γράφω.

πηγή: www.eurohoops.net