Η Ολυμπιακή φλόγα άναψε ξανά. Εν μέσω κορωναϊού αυτή τη φορά. Ο ιός που ξεκίνησε από ένα μέρος του κόσμου, την Κίνα συγκεκριμένα κι επεκτείνεται σε διάφορα μέρη του πλανήτη, δείχνει ακριβώς, το ενιαίο και αδιαίρετο της γήινης σφαίρας. Ότι το πρόβλημα του ενός, είναι πρόβλημα όλων.
Οι βασανισμοί σ’ ένα μέρος του κόσμου, μας αφορούν όλους. Οι εκμεταλλεύσεις σ’ ένα μέρος του κόσμου, μας αφορούν όλους. Τα περιβαλλοντικά ζητήματα, αφορούν όλον τον πλανήτη και τις γενιές που θα ‘ρθουν. Ότι χτυπάει την πόρτα του ενός ή των λίγων, μετά μπορεί να έρθει και σ’ εμάς. Σε ότι πρόβλημα αντιμετωπίζει ο διπλανός μας, δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια, γιατί πέραν του ανθρώπινου του πράγματος, σε λίγο θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα, είτε με την ίδια είτε με άλλη μορφή.
Αυτές τις μέρες λοιπόν, από τη μία έχουμε τη διασπορά τού κορωνοϊού και από την άλλη τη διάχυση του Ολυμπισμού. Ο χρόνος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, στο Τόκιο της Ιαπωνίας (ανεξαρτήτως του αν θα διεξαχθούν τελικά), πλησιάζει. Η Φλόγα… άναψε ξανά! Αν και πολλές φορές αναρωτιέμαι: Πώς γίνεται ν’ ανάβει ξανά και ξανά μια φλόγα που -επί της ουσίας- δεν σβήνει ποτέ; Μήπως για λόγους σημειολογικούς και συμβολικούς, σαν αυτούς που σβήνουν τη φλόγα στο τέλος κάθε Ολυμπιάδας; Μήπως για να μας υπενθυμίζει τις αξίες που ενώ θα ‘πρεπε να ‘χουμε μέσα μας, συνήθως τις ξεχνάμε -ακόμη κι εμείς οι Ηλείοι – οι γηγενείς του φωτός- και χανόμαστε, ίσως -απολύτως δικαιολογημένα- επηρεασμένοι και κάπου ανάμεσα στ’ ανθρώπινα προβλήματα και τη μίζερη πραγματικότητα της καθημερινής βιοπάλης για την επιβίωση μας;
Η Ολυμπιακή Φλόγα, η φλόγα της ξακουστής Ολυμπίας, η φλόγα της ταπεινής Ήλιδας, η φλόγα της Ηλείας, της κοινής μας πατρίδας, άναψε ξανά! Αφού είναι πλέον, η Φλόγα του κόσμου. Είναι η Φλόγα που αναμένουν μιλιούνια άνθρωποι όπου γης. Όχι μόνο για αρχές κι αξίες του αθλητισμού, αλλά για πράγματα πολύ πιο βαθιά, όπως είναι ο Ολυμπισμός, ο σεβασμός και ο πολιτισμός.
Είναι η Ολυμπιακή Φλόγα! Είναι η φλόγα των Ανθρώπων… Είναι η φλόγα των Αξιών. Γιατί αυτό είναι ο Ολυμπισμός. Ανθρώπων Αξίες. Αγώνας. Σεβασμός. Αλληλοσεβασμός. Προσπάθεια. Αξιοπρέπεια. Με σκοπό… ανθρωποκεντρικά ιδεώδη κι όχι λόγια πομπώδη. Για έναν κόσμο ιδανικών κι όχι δανεικών. Είναι λοιπόν, αξίες υψηλές αλλά και τόσο ταπεινές. Και επειδή πολλοί μπερδεύουν στη ζωή, το νόημα της αξίας και τη συγχέουν με μια άλλη έννοια της ίδιας λέξης, εκείνης του χρήματος, η 12η Μαρτίου μπορεί να ‘ταν ένα έναυσμα για να επαναπροσδιορίσουμε και να κατανοήσουμε ποιες είναι εκείνες… που γεμίζουν τη ζωή μας και νοηματοδοτούν την ύπαρξή μας. Γιατί είναι άλλο η «αξία» και άλλο η «αξία». Γιατί είναι άλλο η «τιμή» και άλλο η «τιμή». Είναι η αξία και η τιμή τού φωτός τού πνεύματος, εκείνου του αυθεντικού και γνήσιου… που πηγάζει απ’ την ψυχή μας και ακτινοβολεί στην οικουμένη, ωσάν… να ‘μαστε ερωτευμένοι!
Να και πάλι! Το «ευ αγωνίζεσθαι», η ευγενής άμιλλα, η συμμετοχή και η προσπάθεια στον αγώνα τον καλό, είτε πρόκειται για άθλημα ομαδικό είτε για ατομικό… Αφού ο κάθε άνθρωπος κάνει τη δική του προσπάθεια, μεγαλύτερη ή μικρότερη, για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της γήινης βιοτής, όχι όμως συναγωνιζόμενος ή ανταγωνιζόμενος άλλους, αλλά παλεύοντας να βγει νικητής έναντι του ίδιου του εαυτού του… λαμβάνοντας έτσι τον στέφανο της αγριελιάς. Άλλωστε έχουμε ήδη μπει στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή που και αυτή οδηγεί στο Φως, αφού στο τέρμα του κακοτράχαλου δρόμου και της ταλαίπωρης διαδρομής, έρχεται η Ανάσταση και η λύτρωση, αλλά… σε ποια ζωή όμως;
Απ’ τον Όλυμπο των αρχαίων Θεών ως την Ολυμπία τού ανθρώπινου μεγαλείου της ταπεινότητας και μέχρι την πορεία τού Ιησού Χριστού προς την αιωνιότητα και τη Βασιλεία των Ουρανών, ανεξαρτήτως του αν κάποιοι από ‘μας δεν την επιθυμούμε και μάλιστα με απόλυτη συνείδηση, το αληθινό Φως… του πνεύματος, πάντα στο τέλος, θα υπερισχύει μέσα μας, έναντι κάθε τεχνητού φωτός… που αποπνέει και διασπείρει… υποκρισία, υλισμό και κοσμικότητα! Η ολυμπιακή πηγή της Ήλιδας, είναι σαν την αγάπη που βιώνεται από τον άνθρωπο και κεφαλαιοποιείται στο πρόσωπο και τη θυσία τού Θεανθρώπου Σωτήρα… και ποτέ, δεν πρόκειται να στερέψει! Όπως δηλαδή… και η υποκρισία μας… που είναι η βάση της νοοτροπίας μας.
