Θρήνος για τον Γέλοβατς, «έφυγε» από τη ζωή ο άσος της ΑΕΚ

Ο Στέφαν Γέλοβατς δεν τα κατάφερε. Έδωσε μία γενναία, μα άνιση μάχη, για να κρατηθεί στη ζωή, από τη στιγμή που υπέστη το εγκεφαλικό στο προπονητήριο της ΑΕΚ, ενώ έκανε ποδήλατο την περασμένη Κυριακή.

Ο 32χρονος Σέρβος ήταν σε καταστολή εδώ και αρκετές ημέρες, αλλάζοντας μάλιστα και νοσοκομείο (από το Metropolitan της Μεσογείων σε αυτό του Πειραιά) με τους γιατρούς να περιμένουν την αντίδραση του οργανισμού του.

Δοκίμασαν να τον επαναφέρουν δύο φορές, χωρίς να υπάρχει αποτέλεσμα. Τελικά διακομίστηκε στη Σερβία, όπου δόθηκε το τέλος.

Γεννημένος στις 8 Ιουλίου του 1989 στο Νόβι Σαντ, ο Γέλοβατς έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα στην ΚΚ Βιζούρα, συνέχισε στην Μέγκα Βιζούρα, πέρασε από Ερυθρό Αστέρα, Αντάλια, Καζέρτα, Λιέτουβος Ρίτας, Σαραγόσα, Νίζνι, Μπάμπεργκ, Γκαζιαντέπ, αγωνίστηκε πέρυσι στην Ιαπωνία και ήρθε φέτος στην Ελλάδα για να ηγηθεί της προσπάθειας που κάνει η ΑΕΚ. Μια στιγμή, ωστόσο, ήταν αρκετή για να του στερήσει τα πάντα και να στερήσει εκείνον από τους αγαπημένους του ανθρώπους.

Η ανακοίνωση της ΚΑΕ ΑΕΚ για τον θάνατο του Στέβαν Γέλοβατς:
“Πώς να τα βάλεις με τα κελεύσματα της μοίρας; Πώς να συμβιβαστείς με τα ακατανόητα;

Το γελαστό παιδί μας έφυγε…

ΤΡΑΓΩΔΙΑ… Ανείπωτος ο πόνος. Το θλιβερό μαντάτο έφτασε πριν λίγο από τη Σερβία.

Ο μαχητής μας, ο αδερφός μας, ο Stevan έγινε άγγελος. Πέταξε στους ουρανούς…

17 Αυγούστου 2021. Πάτησε Λιόσια. Μας χάρισε απλόχερα το χαμόγελο. Δύσκολοι οι καιροί. Το είχαμε όλοι ανάγκη.

14 Νοεμβρίου 2021. Πάγωσε ο χρόνος. Ο αδερφός μας άρχισε να δίνει την πιο μεγάλη μάχη της ζωής του.

Αντλούσε δύναμη η ομάδα από τον αγώνα του. Από το πάθος του. Από την προσδοκία. Από την ελπίδα.

5 Δεκεμβρίου 2021. 22 ημέρες μετά δηλαδή… Η άνιση μάχη τελείωσε. Ο Stevan δεν άντεξε…

Τι να πεις στην οικογένειά του τώρα; Στους γονείς του; Στην αδερφή του, στη σύντροφο;

Τσακισμένη και η αθλητική του οικογένεια, η Α.Ε.Κ. Πώς να συνειδητοποιήσει, ότι έχασε το παλικάρι της;

“Άγγελε συ που κάπου εδώ γύρω πετάς πολυπαθής και αόρατος, πιάσε μου το χέρι, χρυσωμένες έχουν τις παγίδες οι άνθρωποι…”, έγραψε ο ποιητής.

Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς. Δεν υπάρχουν…

Η Ιστορία του ενδόξου Σωματείου μας συνυφυσμένη με τα δύσκολα και τις τραγωδίες, αλλά Χάρε το παράκανες…

“Σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί…”.

Καλό κατευόδιο, αδερφέ μας”.