«Ήμουν τυχερή γιατί έμεινα χρόνια κοντά στον Γιάννη Φλωρινιώτη», λέει η Καίτη Γαρμπή.
Συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ και τον Μιχάλη Ροδόπουλο έδωσε η Καίτη Γαρμπή. Η τραγουδίστρια μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, αλλά και για την ενασχόλησή της με τα καλλιτεχνικά.
«Γεννήθηκα στον Κορυδαλλό και αμέσως οι γονείς μου με πήραν και μετακομίσαμε στο πατρικό μου στο Αιγάλεω. Εκεί γεννήθηκε και το αδελφάκι μου. Μόνο όμορφα πράγματα έχω να θυμηθώ από τα παιδικά μου χρόνια. Ένα σπίτι ζεστό, γεμάτο αγάπη, φροντίδα, αγκαλιές και φιλιά. Και μνήμες από τα γλυκά κυρίως που έφτιαχνε η μανούλα και πλημμύριζε το σπίτι μυρωδιές από τα νοστιμότερα κουλούρια και τσουρέκια που έχω φάει μέχρι σήμερα», είπε αρχικά η Καίτη Γαρμπή.
Η αγάπη σου για την ελληνική γλώσσα φαίνεται, είσαι πολύ ακριβής και συγκροτημένη στις διατυπώσεις σου. Ήσουν πολύ καλή στα φιλολογικά μαθήματα και ονειρευόσουν να γίνεις φιλόλογος;
Ναι, ισχύει. Ήθελα πολύ αλλά η ζωή, ή πιο σωστά οι επιλογές μου, με έστρεψαν στον καλλιτεχνικό κλάδο.
Μαζί με τη Λιάνα, πολύ μικρές τότε, πρωτοβγήκατε ως αδελφές Γαρμπή το 1977, αν δεν κάνω λάθος, στην πίστα. Το είχες συνειδητοποιήσει ή ήταν λίγο σαν παιχνίδι ότι θα γίνεις τραγουδίστρια;
Ξεκινήσαμε ως παιδιά θαύματα με εμφανίσεις στην τηλεόραση σε παιδικές μουσικές εκπομπές και διαφημίσεις για παιχνίδια. Στα 11 εγώ και 9 η Λιάνα κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας δισκάκι από τη Μinos σε στίχους και μουσική του Αλέκου Χρυσοβέργη και πέντε χρόνια μετά ξεκινήσαμε μαζί του εμφανίσεις σε ένα νυχτερινό κέντρο, με φύλακες αγγέλους πάντα κοντά μας, τους γονείς μας. Τη μαμά μέσα στο κέντρο και τον μπαμπά έξω να μας περιμένει με το ταξί.
Οι γονείς σας δεν είχαν κάποια σχέση με τον χώρο του θεάματος. Ήταν υποστηρικτικοί σε όλο αυτό;
Η μαμά ήταν υποστηρικτική, ο μπαμπάς δεν ήθελε τα κορίτσια του να είναι στη νύχτα. Όμως τον έπεισε η μαμά, καθώς εμείς δεν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε ανήλικα παιδιά γιατί είχαμε θέμα επιβίωσης, αλλά γιατί ήμασταν ταλέντα.
Εντυπωσιάστηκα που σε άκουσα στο J2US να λες ότι το ’79-’80, όταν με την αδελφή σου εμφανιζόσασταν μαζί με τον Γιάννη Φλωρινιώτη στη Νέα Αθηναία, του στύβατε τα ιδρωμένα πουκάμισα που αναγκαζόταν να αλλάζει κάθε τρία λεπτά. Ο δρόμος για τη δόξα έχει πολύ κόπο και ιδρώτα;
Αλήθεια είναι αυτό που είπα. Ήμουν τυχερή γιατί έμεινα χρόνια κοντά σε έναν μεγάλο καλλιτέχνη, τον Γιάννη Φλωρινιώτη, έναν σταρ της εποχής, πολύ πιο μπροστά από την εποχή του που ζούσε και ανέπνεε για τη δουλειά του.
Ακούραστος, κάναμε γκεστ στο θέατρο, πηγαίναμε στο κέντρο και παράλληλα βρίσκαμε και χρόνο να κάνουμε και μια ταινία. Να, γι’ αυτό του στύβαμε τα πουκάμισα μια η Λιάνα, μια εγώ. (Γελάει.) Και ναι, θέλει κόπο και ιδρώτα ο δρόμος προς τη δόξα, εξού και η ταινία που έγινε προς τιμήν του Γιάννη το 1980 του Γιώργου Σταμπουλόπουλου «Και ξανά προς τη δόξα τραβά».
