Η πρόσφατη καταγγελία της φιλοζωικής οργάνωσης SGS της Εριέττας Κούρκουλου-Λάτση για την κατάσταση στον Δήμο Ανδρίτσαινας-Κρεστένων έφερε στην επιφάνεια ένα ζήτημα πού είναι υπαρκτό, πανελλαδικά, όμως χωρίς λύση.
Η παρέμβαση της δικαιοσύνης επιβάλλει μια προσωρινή «άνω τελεία» ως προς το νομικό και πολιτικό σκέλος, προσφέροντάς μας όμως την ευκαιρία να δούμε τη ρίζα του προβλήματος από μια διαφορετική, πιο ωμή αλλά ειλικρινή οπτική.
Η Κοινωνική Ανευθυνότητα ως Πηγή
Το πρώτο ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε είναι απλό: Πώς προκύπτουν τα αδέσποτα; Τα ζώα αυτά δεν εμφανίζονται από το πουθενά. Είναι το αποτέλεσμα μιας βαθιάς κοινωνικής ανευθυνότητας. Είναι τα ζώα που κάποιοι εγκατέλειψαν, τα κουτάβια που «περίσσεψαν» . Όσο λοιπόν τα πράγματα συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο καί η κεντρική διοίκηση χρηματοδοτεί τη διαχείριση των αδέσποτων, το πρόβλημα θα παραμένει ένα βαρέλι δίχως πάτο.
Η Πολιτική Αδιαφορία και το Δίλημμα των Πόρων
Είναι γεγονός ότι στα Δημοτικά Συμβούλια, τόσο οι διοικήσεις όσο και οι αντιπολιτεύσεις, συχνά αντιμετωπίζουν τα αδέσποτα ως δευτερεύον ζήτημα. Όμως, υπάρχει μια σκληρή αλήθεια: Κάθε ευρώ που δαπανάται για να μαζευτούν τα σπασμένα της ιδιωτικής ανευθυνότητας, είναι ένα ευρώ που λείπει από τα σχολεία των παιδιών μας. Είναι ηθικά δίκαιο να στερούνται οι μαθητές υποδομές επειδή μια μερίδα πολιτών επιλέγει να παρανομεί εγκαταλείποντας ζώα; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι.
Μια Ριζοσπαστική Πρόταση: Τοπικό Τέλος και Συλλογική Ευθύνη
Μήπως η λύση βρίσκεται στην τοπική αυτορρύθμιση; Η πρόταση που κάνω είναι συγκεκριμένη: Η φροντίδα των αδέσποτων να περάσει αποκλειστικά στις τοπικές κοινωνίες μέσω της θέσπισης ενός ειδικού ανταποδοτικού τέλους, το ύψος του οποίου θα καθορίζεται από το πλήθος των αδέσποτων στον Δήμο.
-Αν ο αριθμός των αδέσποτων αυξάνεται, το τέλος θα αυξάνεται για όλους.
-Αν ο αριθμός μειώνεται, ο φόρος θα μειώνεται και οι πόροι θα κατευθύνονται σε σχολεία και κοινωνικές δομές.
Με αυτόν τον τρόπο, η προστασία των ζώων παύει να είναι ένα «αφηρημένο» ζήτημα και γίνεται άμεσο οικονομικό συμφέρον του κάθε δημότη. Η κοινωνική πίεση προς αυτόν που εγκαταλείπει ένα ζώο θα είναι τεράστια, καθώς η πράξη του θα επιβαρύνει την τσέπη του γείτονά του.
Φυσικά, μια τέτοια οικονομική πίεση πρέπει να συνοδεύεται από ένα πλαίσιο μηδενικής ανοχής.
1.:Αμείλικτες Ποινές: Οποιαδήποτε απόπειρα «μείωσης του κόστους» μέσω βίας (φόλες, κακοποιήσεις) πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κακούργημα με άμεση φυλάκιση άνευ αναστολής καί εξαγοράς καί αυστηρό οικονομικό πρόστιμο .
2.Ταυτοποίηση DNA: Η υποχρεωτική λήψη DNA από κάθε δεσποζόμενο ζώο θα επιτρέπει στον Δήμο να εντοπίζει τον ένοχο κάθε εγκατάλειψης και να του επιβάλλει εξοντωτικά πρόστιμα, απαλλάσσοντας τους υπόλοιπους συνεπείς πολίτες από το κόστος.
Διεθνές παράδειγμα.
Η Ολλανδία, η πρώτη χώρα στον κόσμο χωρίς αδέσποτα, πέτυχε τον στόχο της μέσω φορολογίας στην αγορά ζώων και αυστηρών ελέγχων, καθιστώντας την εγκατάλειψη οικονομικά και νομικά ασύμφορη.
Συμπέρασμα:
Η περίπτωση του Δήμου Ανδρίτσαινας-Κρεστένων μπορεί να γίνει το έναυσμα για μια νέα «κοινωνική συμφωνία». Αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένη κοινωνία, πρέπει να σταματήσουμε να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Η λύση απαιτεί συνδυασμό ατομικής ευθύνης, οικονομικής διαφάνειας και αυστηρής δικαιοσύνης. Μόνο όταν το κόστος της ανευθυνότητας γίνει ορατό, θα αρχίσουμε να βλέπουμε πραγματική αλλαγή στους δρόμους μας.
