Ανήλικος έμεινε στο δρόμο, όταν τον κατέβασαν από το τελευταίο δρομολόγιο του λεωφορείου
Αγαπητό Cretalive,
Χωρίς εισιτήριο λοιπόν… Όχι γιατί ήταν τζαμπατζής ή απατεωνίσκος… Ούτε γιατί δεν του ‘φταναν… Απλά γιατί δε βρήκε! Δε βρήκε εισιτήριο! Στη στάση ένα περίπτερο μα του είχαν τελειώσει. Γραμμή Λιμάνι-ΠαΓNH, τελευταίο δρομολόγιο, ώρα περίπου 23:00… Δεν πειράζει, είπε το παιδί… Πουλάνε και οι οδηγοί, θα πάρω από μέσα. Κι έτσι ανυποψίαστο… Κι έτσι καλοπροαίρετο… Μπήκε στο λεωφορείο! Μα έλα που κι ο οδηγός δεν είχε ούτε ένα! ούτ’ ένα εισιτήριο! Του είχαν λέει, τελειώσει! -Δε βρήκα, είπε το παιδί! Δεν είχε το περίπτερο.
-Ας πήγαινες σε άλλο!
Και για να μάθει άλλη φορά να μην το ξανακάνει, να παραδειγματιστούν δεόντως κι όλοι οι παρευρισκόμενοι, συνεπιβαίνοντες και μη, πολύ απλά… τον κατέβασε! Τον έβγαλε έξω! από το τελευταίο! το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ!!! (πόσο να το φωνάξω πια;) λεωφορείο της γραμμής! Τον άφησε στη στάση! Χωρίς καμιά εναλλακτική! Στη στάση μες στη νύχτα! Θα μου πεις 17 χρονών… Κι αν ήταν 15; Αν ήταν 14; Αν ήταν γέρος άνθρωπος; Ή έγκυος γυναίκα;
Ποιο «αν» θα μπορούσε άραγε ν’ ανοίξει μια μικρή ρωγμή;
ΚΤΕΛ Ηρακλείου αστικό… Μαθαίνω διοικείται από αιρετό πρόεδρο και μάλιστα τον ίδιο 13 χρόνια συναπτά. Που υποθέτω σημαίνει άνθρωπο άξιο κι ικανό. Προσπάθησα πολύ να επικοινωνήσω μαζί του αλλά όπως τελικώς -και κομματάκι αγενώς- με ενημέρωσαν, απουσίαζε συνεχώς. Κατανοητό… Αύγουστος γαρ..
Χωρίς εισιτήριο λοιπόν…
1,70 ακριβώς! Και ακριβό βεβαίως! Του πρέπει ακριβή «ποινή»! Αναρωτιέμαι όμως… Αν για ένα εισιτήριο, αν για 1,70 τιμωρείται έτσι ένα παιδί, ο οδηγός που το παρατά μοναχό του στη στάση κοντά μεσάνυχτα μ’ όποιους κινδύνους εγκυμονεί αυτό, πώς πρέπει να τιμωρηθεί; «οργανισμός» ή επιχείρηση που επιτρέπει –αν δεν πριμοδοτεί κιόλας- τέτοιες συμπεριφορές πώς μπορεί και υπάρχει; από πού ζει και τρέφεται; κι εμείς πώς το ανεχόμαστε; ως γονείς, ως δημότες, ως πολίτες, ως άνθρωποι? (ως κράτος δε ρωτάω…)
Ανησυχούμε οι γονείς για τα παιδιά μας πάντα! Μα από κείνη τη νύχτα φοβάμαι για όλα τα παιδιά που παίρνουν λεωφορείο! Που ίσως δεν έχουν κινητό για να ειδοποιήσουν, που ίσως το χαρτζιλίκι τους να μην έφτασε τελικά για ένα εισιτήριο ή ίσως να περίσσευε μα να μη βρήκαν πουθενά έστω ένα τελευταίο και που ίσως –αλίμονο!- πέσουν σε τέτοιο οδηγό! Δεν είναι όλοι ίδιοι! Υπάρχουν κι άνθρωποι οδηγοί. Καλόκαρδοι, ευγενικοί, μ’ αυτή την ωραία αρχοντιά που δίνει η ανοιχτοσύνη κι η ομορφιά της ψυχής! Τους έχω συναντήσει, έχω γνωρίσει κι απ’ αυτούς απλά έχω την εντύπωση πως είναι μειοψηφία – μυστήριο πώς, δεν ξέρω, έχω αυτή την αίσθηση…
Μα έχω και την ελπίδα πως κάποτε θα διαψευστώ…
Απλά,
μία μητέρα…
