Ο θρυλικός «φονιάς» των ελληνικών γηπέδων. Ένας από τους πλέον χαρισματικούς επιθετικούς που γνώρισε το ελληνικό ποδόσφαιρο τη δεκαετία του ’80. «Δολοφόνος» μέσα στην περιοχή, «εκρηκτικός» έξω απ’ αυτήν, πρωταγωνίστησε σε πολλά περιστατικά και γεγονότα που έγραψαν ιστορία,κατηγορήθηκε ότι πρόδωσε τον ΠΑΟΚ για να πάρει μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, κατηγορήθηκε ότι είχε προκαλέσει με χειρονομία την περίφημη εισβολή των κατά Αργύρη Σαλιαρέλη «επιστημόνων» στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Αθηναϊκό τον Φεβρουάριο του 1991…
Πάνω απ’ όλα, όμως, έχει πάρει τη θέση του στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ως ένας από τους πλέον χαρισματικούς εκτελεστές της σύγχρονης ιστορίας του!
Ο Χρήστος Δημόπουλος θα μπορούσε να γράψει όχι βιβλίο, αλλά ολόκληρο μυθιστόρημα για την καριέρα του. Σήμερα, τρεις δεκαετίες μετά την ολοκλήρωση μιας σπουδαίας καριέρας, συναντά το sportday.gr στον Πύργο, φωτογραφίζεται στο γήπεδο του Πανηλειακού και ήρεμος και γαλήνιος, όσο ποτέ, ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων στον Γιώργο Μπιτσικώκο.
Ποιός ήταν, αλήθεια, αυτός που τον… βάφτισε «φονιά»; Πώς πήρε την απόφαση για να αγωνιστεί στον Παναθηναϊκό και πώς έχασε τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος το 1985; Ποιό είναι το καλύτερο γκολ στην καριέρα του, το οποίο δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ; Το ταξίδι στο χρόνο ξεκινά…
«Στον ΠΑΟΚ βρήκα μια οικογένεια και παικταράδες. Μακάρι όλες οι ομάδες να είχαν από έναν Κούδα. Τεράστια προσωπικότητα…»
–Χρήστο σήμερα θα κάνουμε μια αναδρομή στην καριέρα σου. Από που ξεκίνησες το ποδόσφαιρο;
–Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο οργανωμένα σε ομάδα, σε ηλικία 14 ετών. Πρώτος μου σύλλογος ήταν ο Ήφαιστος Βουνάργου ομάδα διπλανού από το δικό μου, χωριού.
–Εκεί σε είδαν άνθρωποι του Παναιτωλικού;
–Ναι με είχαν δει άνθρωποι της ομάδας του Αγρινίου και έτσι έγινε η μεταγραφή μου. Πήγα στον Παναιτωλικό όταν η ομάδα ήταν στην Β’ Εθνική και έμεινα δύο χρόνια.
–Μετά από πόσα χρόνια δηλαδή έκανες μεταγραφή;
–Μετά από 4 χρόνια όπου ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο. Σε ηλικία 18 χρονών πήγα στον Παναιτωλικό. Εκεί στα δύο χρόνια που αγωνίστηκα, πέτυχαμ 16 και 18 γκολ αντίστοιχα και ήδη είχα αρχίσα να φτιάχνω το όνομά μου.
–Μετά τον Παναιτωλικό ακολούθησε ο ΠΑΟΚ. Πώς έγινε η μεταγραφή;
–Προπονητής μου στον Παναιτωλικό ήταν ο παλιός παίκτης του ΠΑΟΚ, ο Γιάννης Γιακουμής. Αυτός λοιπόν με είδε και ενημέρωσε τους ανθρώπους του ΠΑΟΚ. Με φώναξαν στην Θεσσαλονίκη και συναντήθηκα με τον πρόεδρο, τον κ. Παντελάκη, οπότε συμφωνήσαμε και υπέγραψε συμβόλαιο διάρκειας 5 ετών.
–Στον ΠΑΟΚ τι βρήκες;
–Βρήκα μια μεγάλη οικογένεια. Μια ομάδα που είχε παικταράδες στις τάξεις της. Ποιόν να πρωτοθυμηθώ… Γκουερίνο, Σαράφης, Πάπριτσα και πάνω και πρώτα απ’ όλους τον τεράστιο Γιώργο Κούδα.
–Πες μου για τον Κούδα. Τι άνθρωπος ήταν και ως παίκτης και ως προσωπικότητα.
–Τι να πω για τον Κούδα; Τεράστιος με κάθε γράμμα της λέξης κεφαλαίο. Ήταν το μεγάλο όνομα της ομάδας. Ο “μεγαλέξανδρος”. Από την άλλη πλευρά όμως, ήταν τέτοια η προσωπικότητά του που βοηθούσε όλα τα παιδιά. Ειδικά τα νέα παιδιά και φυσικά το ίδιο έκανε και με εμένα. Μακάρι να είχαν όλες οι ομάδες έναν “Κούδα”. Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για πολλούς στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
«Στα χρόνια που έπαιζα στον ΠΑΟΚ μας κυνηγούσαν… θεοί και δαίμονες για να μην πάρουμε πρωτάθλημα. Το 1985, όμως, κανείς δεν μπορούσε να μας σταματήσει»
–Με τον ΠΑΟΚ έζησες μεγάλες στιγμές και φυσικά το πρωτάθλημα του 1985.
–Σου είπα και πριν. Ο ΠΑΟΚ ήταν μια μεγάλη οικογένεια. Ζήσαμε μεγάλες στιγμές και φυσικά πήραμε και το πρωτάθλημα το 1985.
–Σε εκείνη την πορεία, πότε πιστέψατε ότι μπορείτε να πάρετε το πρωτάθλημα;
–Νομίζω ότι δύο ήταν τα κομβικά παιχνίδια. Η νίκη μέσα στη Λάρισα με 2-0, όπου είχα σκοράρει, αλλά και η νίκη στο Ολυμπιακό στάδιο με γκολ του Πάπριτσα. Εκεί όντως πιστέψαμε ότι θα πάρουμε το πρωτάθλημα και τίποτα δεν μπορούσε να μας σταματήσει.
–Όταν λες “τίποτα”;
–Θα σου πω απλά πως μας κυνηγούσαν “θεοί και δαίμονες”, όμως δεν θέλω να πω κάτι άλλο. Έχουν περάσει και τα χρόνια, οπότε ας μείνουμε στο γεγονός ότι πήραμε το πρωτάθλημα.
–Στον ΠΑΟΚ δεν σου είχε βγει και το παρατσούκλι σου; Ο “φονιάς;”.
–Ναι φυσικά στον ΠΑΟΚ ήταν. Είχαμε γυρίσει από την προετοιμασία στη Γερμανία και προπονητής μας ήταν ο Χαντς Χερ. Όταν φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, τον περικύκλωσαν οι δημοσιογράφοι για δηλώσεις. Μια από τις ερωτήσεις λοιπόν ήταν εάν έχει βρει γκολτζή η ομάδα. Ο Χερ τότε απάντησε: “Δεν χρειάζεται γιατί εγώ έχω βρει τον φονιά. Είναι ο Δημόπουλος”. Βασικά είπε τη λέξη: “killer” στα αγγλικά, αλλά η μετάφραση στα ελληνικά έγινε ως “φονιάς”, οπότε ήταν και αυτό που έμεινε.
«Τόσοι και τόσοι παίκτες έφυγαν από τον ΠΑΟΚ και για όλες τις ομάδες, όμως μόνο σε εμένα κρατούν κακία. Ίσως γιατί εγώ ήμουν ο “φονιάς”»
-Πάμε τώρα στο θέμα στο θέμα της μετακίνησής σου από τον ΠΑΟΚ στον Παναθηναϊκό. Είχε γίνει ολόκληρο θέμα εκείνη την εποχή.
–Ναι αλλά δεν φταίω εγώ. Να σου πω κάτι; Εγώ ήμουν ελεύθερος. Είχε τελειώσει το συμβόλαιό μου και είχα ενημερώσει τον ΠΑΟΚ ότι δεν θα συνεχίσω. Είχα και την πρόταση του Παναθηναϊκού, αλλά κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει ότι δεν είχα ενημερώσει.
–Στον τελικό όμως δεν έπαιξες και τότε ο Τύπος έγραφε ότι έφυγες από το ξενοδοχείο του ΠΑΟΚ για να πας να υπογράψεις στον Παναθηναϊκό.
–Αυτό δεν είναι αλήθεια. Εγώ είχα έρθει στην Αθήνα και μάλιστα μέσω του Φορτούλα, είχα προσπαθήσει να επικοινωνήσω με την διοίκηση του ΠΑΟΚ, προκειμένου να τους πω ότι ήθελα να παίξω στον τελικό κόντρα στη Λάρισα. Η διοίκηση του ΠΑΟΚ όμως δεν ήθελε να με αφήσει να παίξω και έτσι δεν αγωνίστηκα.
–Ποιός σε είχε πάει τελικά στα γραφεία του Παναθηναϊκού; Ο Θανάσης, ο αδελφός σου;
–Όχι ο Θανάσης δεν είχε καμία εμπλοκή σε αυτό. Είχα πάει με τον άλλο μου αδελφό, τον Γιάννη. Αλλά στο ξαναλέω, είχα ενημερώσει ότι ήθελα να παίξω.
–Γιατί πιστεύεις ότι έγινε τελικά όλο αυτό;
–Κοίτα, από τη μια πλευρά μπορώ να το καταλάβω, γιατί ήμουν ο “φονιάς”. Από την άλλη πλευρά όμως… Τόσοι παίκτες είχαν φύγει και έφυγαν και μετά από τον ΠΑΟΚ και πήγαν σε διάφορες ομάδες. Μόνο για μένα έγινε τόσος ντόρος. Δεν στο κρύβω ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι δεν έπραξα σωστά. Η μεγάλη πλεοψηφία όμως ξέρεις ποιος είναι ο “φονιάς” και τι πρόσφερε στην ομάδα.
«Αν δεν έχεις ομαδάρα δεν μπορείς να παίξεις στο Ολυμπιακό Στάδιο και να το κάνεις έδρα»
–Έκλεισες λοιπόν το κεφάλαιο ΠΑΟΚ και άνοιξες αυτό του Παναθηναϊκού. Πώς τα βρήκες εκεί τα πράγματα;
–Πήγα σε μια πραγματικά μεγάλη ομάδα. Ο Παναθηναϊκός τότε είχε αστέρια στην σύνθεσή του. Σαραβάκος, Ρότσα, Ζάετς, αλλά και τόσοι άλλοι μεγάλοι παικταράδες. Και πάνω απ’ όλα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Ένας φανταστικός πρόεδρος που έκανε τα πάντα για να είναι καλά η ομάδα.
–Έζησες μεγάλα παιχνίδια και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Από ποιό να ξεκινήσω; Να σε ρωτήσω για το γκολ με τη Γιουβέντους και αν αυτό είναι το καλύτερο που έχεις σημειώσει.
–Φυσικά δεν το συζητάμε. Ήταν ένα σπουδαίο γκολ και ουσιαστικά ένα ιστορικό γκολ, όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά για όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μας έδωσε μια ιστορική πρόκριση, κόντρα σε ένα μεγαθήριο.
–Τεράστια ομάδα η Γιουβέντους εκείνης της εποχής.
–Τι να λέμε τώρα. Είχε παίκτες-θρύλους. Ρας, Καμπρίνι, Μπρίο, Τακόνι, Λάουντρουπ.
–Όταν κληρωθήκατε τι σκεφτήκατε;
–Τι να σκεφτούμε; Πώς θα τους αντιμετωπίσουμε. Βέβαια τότε είχαμε και ομαδάρα. Να ξέρεις πως άν δεν έχεις ομαδάρα δεν μπορείς να παίξεις στο Ολυμπιακό στάδιο και να το κάνεις έδρα. Επειδή είναι αχανές ως γήπεδο, πρέπει να έχεις ομαδάρα για να παίξεις εκεί. Κι εμείς είχαμε.
–Πότε πιστέψατε ότι θα μπορέσετε να πάρετε την πρόκριση;
–Μετά το πρώτο ματς και το 1-0. Τότε καταλάβαμε ότι θα έχουμε μια “χρυσή ευκαιρία” για να πετύχουμε τον άθλο και πράγματι τα καταφέραμε.
–Θυμάσαι τη φάση του γκολ;
–Είπαμε δεν ξεχνιέται. Να σου πω και κάτι άλλο; Έχουν πει πολλοί ότι ήταν ένα τυχερό γκολ. Όμως εγώ βλέποντας την μπάλα να έρχεται είχα αποφασίσει να σουτάρω μονοκόματα. Τι σημασία έχει ότι η μπάλα έσκασε στο έδαφος; Εγώ εστία σημάδευα και εστία βρήκα. Οπότε…
«Ο Σέστιτς με φώναζε “παικταρά”, στην ΑΕΚ έβαζαν τον Ράντονιτς να με μαρκάρει»
-Στην Ελλάδα το καλύτερο παιχνίδι ήταν ο “τελικός του αιώνα”; Το ματς κυπέλλου με τον Ολυμπιακό που κρίθηκε στα πέναλτι;
–Ήταν ένα από τα μεγάλα ματς. Τότε είχε γίνει μέσα σε εκρηκτικό κλίμα, κυρίως λόγω της παρουσίας του Κοσκωτά στον Ολυμπιακό. Όλα όμως πήγαν καλά για εμάς σε εκείνο το ματς και κατακτήσαμε το κύπελλο.
–Γενικά πάντως τότε στον Παναθηναϊκό έπαιξες μεγάλα παιχνίδια και αντιμετώπισες μεγάλους παίκτες.
–Τότε όλες οι ομάδες είχανε μεγάλους παίκτες. Στην ΑΕΚ ήταν Μαύρος και Μανωλάς, στον Ολυμπιακό Αναστόπουλος, Μητρόπουλος, Σέστις, στον Άρη Ζελελίδης, Τζιφόπουλος, στον Ηρακλή ο Χατζηπαναγής.
–Μιλάγετε μεταξύ σας;
–Βέβαια και μιλάγαμε. Να σου πω ότι αρκετές φορές είχα μιλήσει μετά τα ματς με τον Σέστιτς, ο οποίος με φώναζε “παικταρά”. Μια φορά επίσης θυμάμαι ότι παίζαμε αντίπαλοι με την ΑΕΚ και ξαφνικά είδα μπροστά μου να με φυλάει τον Ράντονιτς. Αυτός ήταν επιθετικός και μου έκανε εντύπωση που είχε γυρίσει και με μάρκαρε. Τον ρώτησα τι έγινε και μου είπε ακριβώς αυτό. “Εμένα διάλεξε ο προπονητής για να σε μαρκάρω”. Μου είχε κάνει εντύπωση βέβαια γιατί σε όλο το ματς με έπαιζε “μαν του μαν”.
–Εκτός από μεγάλους συμπαίκτες και αντιπάλους, είχες και μεγάλους προπονητές στην καριέρα σου.
–Βέβαια δεν το συζητάμε. Στον ΠΑΟΚ τον Χερ, μετά Πάκερτ, Δανιήλ, Μπένγκστον, Παπαποστόλου, Αρχοντίδη που με πήρε και στην Εθνική ομάδα. Απ’ όλους πήρα κάτι και όλοι θεωρώ ότι με βοήθησαν.
–Ως παίκτης πάντως, έπαιξε επαγγελματικά σε 4 ομάδες, καθώς πήγες και στον Αθηναϊκό.
–Πράγματι πήγα στον Αθηναϊκό, όπου πρόεδρος τότε ήταν ο Σπύρος Καλογιάννης. Τρομερός άνθρωπος και προεδράρα. Είχαμε ότι θέλαμε και είχαμε φτιάξει και μεγάλη ομάδα. Είχα πάει μαζί με τον Σαργκάνη και τον Κόλεφ από τον Παναθηναϊκό. Σημείωσα 14-15 γκολ και πάλι και έμεινα τρία χρόνια.
–Έχασες όμως το ματς με την Μάντσεστερ στο “Ολντ Τράφορντ”.
–Ναι είχα έναν τραυματισμό και δεν ήμουν στην αποστολή. Αλλά είχα απολαύσει την ομάδα. Λίγο έλειψε να κάνουμε τη μεγάλη έκπληξη.
–Δεν έπαιξες αν θυμάμαι τότε και στον τελικό του κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό.
–Ναι δεν είχα παίξει.
–Γιατί;
–Ας μείνουμε μόνο σε αυτό. Δεν είχα παίξει.
«Αυτή είναι η αλήθεια για την εισβολή στο Καραϊσκάκη, γι’ αυτό με είχαν κυνηγήσει οι οπαδοί του Ολυμπιακού»
–Τότε θα κλείσουμε με ένα άλλο ματς, που όχι μόνο έπαιξες και σκόραρες, αλλά έγινε και χαμός. Μιλάω φυσικά για το ματς με τον Ολυμπιακό στο “Γ. Καραϊσκάκης”. Το περίφημο παιχνίδι με τον Αθηναϊκό, τον Φεβρουάριο του 1991. Ισοφαρίζεις σε 2-2 και ξαφνικά βλέπεις… ένα γήπεδο να μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο και να σε κυνηγάει!
–Ναι είχα ισοφαρίσει τότε σε 2-2 και μπήκαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού στο γήπεδο.
–Γιατί κυνηγούσαν μόνο εσένα;
–Εγώ δεν θεωρώ ότι κυνηγούσαν μόνο εμένα. Τότε ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει την ΑΕΚ με 1-0 στη Ρόδο, αλλά το ματς ξαναέγινε και ο Ολυμπιακός το έχασε. Μετά ήρθε και η ισοπαλία μεταξύ μας και ξέσπασαν.
– Ξέσπασαν οι «επιστήμονες», όπως τους είχε αποκαλέσει ο Αργύρης Σαλιαρέλης στις δηλώσεις του μετά το τέλος του αγώνα, που έχουν μείνει στην ιστορία… Σε είχε κατηγορήσει, βέβαια, ότι είχες δείξει τα γεννητικά σου όργανα προς την κερκίδα κι ότι εσύ είχες προκαλέσει την εισβολή.
– Ποτέ δεν προκάλεσα τον κόσμο του Ολυμπιακού στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Το είχα ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή. Ποτέ!
– Και τότε γιατί σε πήραν στο κυνήγι; Μήπως είχαν κρατήσει και το γεγονός ότι στον τελικό του κυπέλλου είχατε πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες σου στον Παναθηναϊκό με ιδιαίτερο τρόπο;
–Σίγουρα δεν το είχαν ξεχάσει και αυτό. Το είχαν κρατήσει και όταν έβαλα το γκολ με τον Αθηναϊκό έγινε ξέσπασμα. Αυτό ναι. Η προϊστορία μου με τον Παναθηναϊκό έπαιξε σημαντικό ρόλο για να ξεσπάσουν εις βάρος μου εκείνο το απόγευμα.
–Κλείνοντας είσαι ευχαριστημένος από την καριέρα σου;
–Πώς να μην είμαι; Κέρδισα τίτλους, πρωταθλήματα, κύπελλα, έπαιξα σε μεγάλα ματς, έβαλα ιστορικά γκολ, όμως πάνω απ’ όλα αυτό που μετράει για μένα είναι οι φίλοι που έκαναν στο χώρο του ποδοσφαίρου. Φίλοι που είναι δίπλα μου ακόμα και σήμερα.
πηγή:https://www.sportday.gr/
