Γράφει ο Χάρης Β. Μικελοπουλος
Θα ήθελα να ζω σε ένα κόσμο όπου ο καθένας και όλοι μαζί θα αξιοποιούμε κάθε στιγμή για δημιουργία.Μακριά από συλλογικότητες,ακραία στοιχεία,πατριώτες και απάτριδες,αναρχικούς και ηγεμόνες.Σε μια χώρα που θα ξεχάσει επιτέλους τον εμφύλιο και τις εξορίες,τις χούντες και τους βασιλείς.Θα βρει έναν δρόμο προς μια καλύτερη ζωή,μακριά από δηλητηριασμένες σκέψεις.Οι ανισότητες γεννούν προβλήματα,υπαρκτά και μεγάλα.Μέσα σε αυτά τα προβλήματα,επωάζεται πότε το αυγό του φιδιού και πότε το ταξικό μίσος.Μέσα στα προβλήματα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος λογής πολιτικοί και καιροσκόποι.Επειδή απέτυχε παταγωδώς κάθε σύστημα που χρησιμοποίησε την βία,την τρομοκρατία και τον έλεγχο της προσωπικότητας κάθε ατόμου μετατρέποντάς τον σε μηχανή και όχι άνθρωπο κι επειδή η δημοκρατία που πολλοί λοιδορούν τα τελευταία 40 χρόνια είναι η καλύτερη που έζησε ποτέ αυτή η χώρα,πρέπει να την στηρίζουμε κάθε μέρα και να την καθαρίζουμε από αυτούς που την λερώνουν.Έχουμε δικαίωμα να είμαστε υπερήφανοι για την χώρα που ζούμε,για την καταγωγή μας,για ότι πιστεύει ο καθένας.Έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για τα καλά και τα κακά και πάνω απ’όλα έχουμε δικαίωμα να ψηφίζουμε παρότι το 40% απέχει τα τελευταία χρόνια.Φιλτράροντας κάθε περίεργη ή ακραία φωνή και κίνηση,σκεπτόμενοι τα πραγματικά κίνητρα κάποιων,εστιάζοντας στο κοινό καλό και όχι στο ατομικό,μπορούμε να ζήσουμε ενωμένοι και όχι διασπασμένοι.Διαβάζω λόγια μίσους συχνά πυκνά εδώ μέσα,στο fb και με προβληματίζει ιδιαίτερα ποιός είναι ο πραγματικός εαυτός κάποιων.Αυτός έξω ή αυτός εδώ μέσα; Γιατί αυτός εδώ,με τρομάζει ώρες ώρες.Διάβασα δεκάδες σχόλια για μια ακόμη χρονιά με αφορμή το Πολυτεχνείο από ιστοσελίδες ως αναρτήσεις.Δεν θα ξεχάσουμε όπως λέω παραπάνω τα όσα έχει ζήσει αυτή η χώρα.αλλά πρέπει να κλείσουμε και να ξεχάσουμε τις πληγές.Κανείς δεν έζησε από ανοιχτή πληγή.Το τέλος ήταν πάντα αναπόφευκτο.Η γάγγραινα του μίσους έχει επανέλθει για τα καλά σε ένα κομμάτι του κόσμου.Και κάποιοι το υποκινούν με τέχνη είναι η αλήθεια.Προσωπικά δεν έχω αισθανθεί ουδέποτε κάτι τέτοιο.Ένα πράγμα που έμαθα και συνεχίζω να πιστεύω,είναι το υπέρτατο αγαθό του διαλόγου.Αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να έχουμε τον λόγο ως άνθρωποι.Θα είμαστε απλά κραυγάζοντα όντα.Και κάποιοι θέλουν να δημιουργήσουν ένα τέτοιο είδος ανθρωποειδούς.Ελπίζω να μην υπάρξει ποτέ αναπαραγωγή και να παραμείνουμε απλά άνθρωποι.Κουραστήκαμε από τις κραυγές.
