Ένας άνθρωπος μόνος,κοιμάται πάνω σε ένα κομμάτι χαρτόνι,δίπλα σε ένα παρτέρι,κάτω από ένα φανάρι και δίπλα του περνούμε εμείς,η κοινωνία και μαζί η πολιτεία.
Άστεγος; ‘Ελληνας; Ξένος; Άγνωστο.Είναι η φιγούρα ενός ανθρώπου με εμφανέστατο πρόβλημα υγείας στα πόδια,που ζει ουσιαστικά στον πεζόδρομο της 28ης Οκτωβρίου και στην Κεντρική Πλατεία τον τελευταίο καιρό.
Υπάρχουν άνθρωποι.Ναι,υπάρχουν.
Μια κυρία προχθές το βράδυ του άφησε φαγητό και φάρμακα.Δεν έχουμε πλησιάσει τον άνθρωπο αυτό να τον ρωτήσουμε τι του συμβαίνει.Ακόμα.Μα αναρωτιόμαστε,υπάρχει Πολιτεία; Ζούμε σε μια μικρή κοινωνία όπου αυτά τα φαινόμενα δεν είναι συνηθισμένα.Κάποιοι που έχουν την δυνατότητα αλλά και την αρμοδιότητα,θα έπρεπε να έχουν ήδη κινηθεί προς αυτόν τον άνθρωπο.Η κοινωνία,κάποιοι από εμάς,ας πούμε ότι έχουμε μια παραπάνω ευαισθησία και αναδεικνύουμε το θέμα.Υπάρχει μέριμνα για τέτοιες περιπτώσεις;
Φανταζόμαστε πως ναι.Ώρα είναι λοιπόν να σηκωθούν κάποιοι από τις καρέκλες τους και να πάνε να ρωτήσουν τον συνάνθρωπό μας τι περνά και τι του συμβαίνει.
Σε μια χαώδη Αθήνα αυτά είναι καθημερινά τραγικά περιστατικά χωρίς λύση.
Σε έναν Πύργο δεν χωρούν.Όχι γιατί τον προσβάλλουν αλλά γιατί τον θλίβουν.
Και σίγουρα υπάρχουν πολλοί που θα ήθελαν να κάνουν κάτι και δεν το τολμούν.Οι αρμόδιοι έχουν τον λόγο.Ουδείς άλλος έχει την δυνατότητα πέραν της φιλανθρωπίας.
Και η φιλανθρωπία είναι κάποιες φορές ντροπή για την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου.
Χ.Β.Μ.
