Ήταν τέλη του 2009, όταν ο Κώστας Χαρδαβέλλας έμαθε το συνταρακτικό νέο ότι πάσχει από καρκίνο. Ο καταξιωμένος δημοσιογράφος, όμως, ως γνήσιος άντρας το πολέμησε και βγήκε νικητής από την πιο δύσκολη μάχη που έδωσε ποτέ στη ζωή του. Μάλιστα, μόλις πριν λίγες ημέρες, ο κ. Χαρδαβέλλας αντιμετώπισε μια νέα περιπέτεια με την υγεία του, ωστόσο για ακόμη μια φορά είχε αίσιο τέλος. Ο γνωστός δημοσιογράφος μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο για να κάνει επέμβαση χολής και πλέον αναρρώνει στο νοσοκομείο.
Λίγο πριν τη νέα περιπέτεια με την υγεία του, ο Κώστας Χαρδαβέλλας παραχώρησε συνέντευξη στο ένθετο Plan Be του Ελεύθερου Τύπου και στον Γιάννη Μούτσο και αναφέρθηκε στο πιο συγκινητικό περιστατικό της καριέρας του, ενώ συγκλόνισε με τα λόγια του για τον επιθετικό καρκίνο που αντιμετώπισε.
Ποιο γεγονός σε σημάδεψε ως δημοσιογράφο;
Φέτος συμπληρώνω 50 χρόνια δημοσιογραφίας. Έχω ζήσει πολλά πράγματα… Με άγγιξε ένα γεγονός με έναν 15χρονο Παλαιστίνιο, τον Φουάτ, στον πόλεμο με το Ισραήλ το 1978-80. Είχα πάει αποστολή στον Λίβανο. Σε έναν λόφο στα σύνορα Ισραήλ και Λιβάνου, περνούσαν τα ισραηλινά αεροπλάνα κάθε πρωί και θέριζαν ό,τι υπήρχε από Παλαιστίνιους μαχητές. Όποιοι πήγαιναν εκεί, ήξεραν ότι δεν θα γυρίσουν. Όλοι οι δημοσιογράφοι ήθελαν να πάνε εκεί για ρεπορτάζ, αλλά δεν είχαν άδεια. Εμένα, λόγω ισχυρών φιλικών δεσμών με Παλαιστινίους, με πήγαν. Κάθε μέρα ανέβαινε στον λόφο ένα φορτηγό με 15 Παλαιστινίους, νέα παιδιά με τουφέκια στα χέρια. Κάθε φορά τους θέριζαν και, την επομένη, ακολουθούσαν άλλα 15 παιδιά…
Όταν πήγα εκεί, είδα ένα μελαχρινό όμορφο αγόρι με σγουρά μαλλιά, σε μια γωνιά, να παίζει με ένα κουτί από σπίρτα. Μου έκανε εντύπωση. Περίμενε τον θάνατο… Όλοι είχαν ακροβολιστεί, κι αυτός έπαιζε με ένα σπιρτόκουτο. Τον πλησίασα και είδα ότι μέσα στο κουτί είχε μια πασχαλίτσα. Τον ρώτησα «Τι κάνεις;» και μου είπε «Αυτή είναι η καλύτερή μου φίλη. Θέλω να πάρεις αυτό το κουτί και, όταν γυρίσεις στη Βηρυτό, να την αφήσεις στον πρώτο κήπο που θα βρεις μπροστά σου». Το πήρα και το έκανα. Ο Φουάτ σκοτώθηκε… Είναι γεμάτη η ψυχή μου, το μυαλό μου, από τέτοιες εικόνες. Είναι σαν να έχω ζήσει δέκα ζωές.
Όταν πριν από δέκα χρόνια μου εμφανίστηκε ένας πολύ επιθετικός καρκίνος και βρισκόμουν μεταξύ ζωής και θανάτου (οι γιατροί έδιναν 70% πιθανότητα να “φύγω”), ένα βράδυ σκεφτόμουν «Ρε συ Κώστα, μη στεναχωριέσαι… Έχεις ζήσει δέκα ζωές…». Δεν με ένοιαζε να φύγω, ήθελα όμως να ζήσω για τη γυναίκα μου και το παιδί μου.
