Για το ιστορικό Μανωλοπούλειο κτίριο του Πύργου, το οποίο η δημοτική αρχή οραματίζεται να μετατρέψει σε ένα ζωντανό Κέντρο Πολιτισμού, οι εξαγγελίες και οι μελέτες διαδέχονται η μία την άλλη. Όπως προκύπτει από σχετικά δημοσιεύματα, η πιο πρόσφατη κίνηση αφορά στην ανάθεση εκπόνησης μιας νέας μελέτης, ύψους 285.000 ευρώ, σε συνεργασία με το Δίκτυο Ελληνικών Πόλεων για την Ανάπτυξη (ΔΕΠΑΝ). Στόχος είναι η αποκατάσταση αυτού του διατηρητέου μνημείου και η αλλαγή χρήσης του, φιλοδοξώντας να δημιουργηθεί ένας πόλος έλξης για τους κατοίκους και την ευρύτερη περιοχή, προσφέροντας πολιτιστικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες.
Το σχέδιο αυτό, που εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο Ολοκληρωμένων Χωρικών Επενδύσεων Βιώσιμης Αστικής Ανάπτυξης (ΟΧΕ/ΒΑΑ) με συνολικό προϋπολογισμό που ξεπερνά τα 50 εκατ. ευρώ, φιλοδοξεί να συνδέσει το Μανωλοπούλειο με άλλα ιστορικά τοπόσημα της πόλης, δημιουργώντας έναν «Αστικό Τρίγωνο Πολιτισμού και Ιστορίας». Η ανάπλαση των οδών και η δημιουργία μιας «πράσινης διαδρομής» συμπληρώνουν αυτό το φιλόδοξο όραμα.
Ωστόσο, όπως εύστοχα επισημαίνεται σε παλαιότερο δημοσίευμα, παρά τις εξαιρετικές μελέτες και τα ελκυστικά σχέδια που κατά καιρούς παρουσιάζονται, ένα μεγάλο ερώτημα παραμένει αναπάντητο: πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κονδύλια για την υλοποίηση ενός τόσο μεγαλεπήβολου έργου σε μια περίοδο οικονομικής στενότητας; Η καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής Αμαλία Κωτσάκη, κατά την παρουσίαση μιας προηγούμενης μελέτης, είχε αναφερθεί στις δυνατότητες χρηματοδότησης μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων και επιχειρηματικών ευκαιριών, τονίζοντας τον υπερτοπικό χαρακτήρα που θα μπορούσε να αποκτήσει η πόλη.
Παρόλα αυτά, η ιστορία έχει δείξει ότι η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης είναι συχνά χαώδης. Η εύλογη αμφιβολία που εκφράζεται για την υλοποίηση αυτών των οραμάτων, με αναφορά σε παλαιότερες αποτυχημένες προσπάθειες, σκιαγραφεί μια θλιβερή πραγματικότητα. Η διαρκής εναλλαγή των δημοτικών αρχών και των αιρετών γενικότερα, με διαφορετικές προτεραιότητες και ορίζοντες, συχνά οδηγεί σε καθυστερήσεις, αλλαγές σχεδιασμού ή ακόμα και στην εγκατάλειψη σημαντικών έργων.
Έτσι, το Μανωλοπούλειο, ένα κτίριο με ιστορική και συμβολική αξία για τον Πύργο, παραμένει ένας χώρος όπου οι μελέτες διαδέχονται τις μελέτες, αλλά η ουσιαστική αναγέννησή του σκοντάφτει στην αβεβαιότητα της χρηματοδότησης και στην έλλειψη μιας σταθερής και μακροπρόθεσμης στρατηγικής που θα υπερβαίνει τις θητείες των εκάστοτε διοικούντων. Η ελπίδα για ένα Κέντρο Πολιτισμού που θα δώσει νέα πνοή στην πόλη παραμένει ζωντανή, όμως η υλοποίησή της φαντάζει ακόμη μακρινή, εγκλωβισμένη στη γραφειοκρατία, την έλλειψη πόρων και τη διαρκή αναζήτηση της επόμενης μελέτης.
