Ο Χάρης Χριστόπουλος σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό People αναφέρθηκε στη σχέση του με το χρήμα, ενώ αποκάλυψε για τη Ζωή Λάσκαρη πως είχε πάρει περίπου πέντε εκατομμύρια δραχμές για μια φωτογράφισή της στο Playboy.
Στην Αθήνα ένας γνωστός του τον φέρνει σε επαφή με τον φωτογράφο Τάκη Διαμαντόπουλο και σύντομα γίνεται βοηθός του. «Δούλευε τότε για το περιοδικό Γυναίκα. Θέλω να σου πω βέβαια ότι οι άνθρωποι δεν ήθελαν βοήθεια, αλλά εγώ τους είπα “Θα κάθομαι όσο θέλετε αμισθί”. Αν αγαπάς κάτι, δεν σκέφτεσαι τα λεφτά. Χρήματα έβγαζα τον χειμώνα από άλλες χειρωνακτικές εργασίες» εξηγεί.
Τολμάει να φύγει στο εξωτερικό, όπου δουλεύει μαζί με κορυφαία ονόματα του χώρου. Το καλοκαίρι του 1992, ενώ βρίσκεται στην Ελλάδα για διακοπές, δέχεται μια πρόταση από το περιοδικό Marie Claire.
«Μόλις είχε ανοίξει και μου έκαναν πρόταση αποκλειστικής συνεργασίας. Ήταν αρκετά δελεαστικό. Εκείνη την περίοδο είχα αρχίσει να δουλεύω στη Νέα Υόρκη, αλλά έκανα δύο φωτογραφίσεις τον μήνα. Το μεγαλύτερο διάστημα έκανα assisting για να βγάζω τα προς το ζην. Ωστόσο, θέλω να σου πω ότι τόσα χρόνια ως βοηθός δίπλα σε σπουδαίους ανθρώπους εξελίχθηκα χωρίς να το αντιληφθώ», είπε αρχικά ο Χάρης Χριστόπουλος.
Μιλώντας για τα νούμερα μιας χρυσής εποχής για τον Τύπο καθώς και για τα γυμνά εξώφυλλα του Playboy αποκαλύπτει: «Η Λάσκαρη είχε πάρει πολλά λεφτά για το εξώφυλλο του Playboy. Νομίζω περίπου πέντε εκατομμύρια δραχμές. Θέλω να σου πω ότι εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε photoshop με τη μορφή που υπάρχει σήμερα, ωστόσο γινόταν με έναν διαφορετικό τρόπο. Γινόταν photoshop χειροποίητο.
Οι αδελφοί Διαμαντόπουλοι, ο Ντίνος και ο Τάκης, είχαν μια τεχνοτροπία που την υιοθέτησαν από τον πατέρα τους, αλλά την εξέλιξαν στο έπακρο. Τύπωναν τις φωτογραφίες και μετά έπαιρναν το ξυράφι. Έξυναν τις ρυτίδες και λέπταιναν τη μέση. Αυτό έκανα κι εγώ. Αφού τελειώναμε, φωτογραφίζαμε ξανά την ήδη υπάρχουσα φωτογραφία και τη στέλναμε. Ήταν τόσο περίτεχνα φτιαγμένη που δεν φαινόταν».
Παραδέχεται ότι η σχέση του με το χρήμα δεν ήταν ποτέ καλή, ενώ εξηγεί γιατί νιώθει ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στον κόσμο. «Κατάφερα να κάνω το αχαλίνωτο πάθος μου επάγγελμα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με πλήρωναν καθώς και το ότι είναι όντως επάγγελμα. Αυτό αγγίζει τα όρια της ευτυχίας. Θυμάμαι τις χρυσές εποχές έκανα τέσσερα editorials την ημέρα. Μου έδιναν λεφτά κάθε μήνα και έλεγα “Tι είναι αυτά; Για εμένα;”. Ποτέ στη ζωή μου δεν πόθησα το χρήμα. Ίσα ίσα που ντρέπομαι να κρατάω χρήματα. Ντρέπομαι ακόμα και να τα μετρήσω για να πληρώσω κάποιον. Πάντα τα έχω έτοιμα από το σπίτι σε μια τσέπη. Η εικόνα μου να πιάνω χρήματα και να τα μετράω με ξενίζει. Με κάνει να αισθάνομαι άβολα».
