Οι άλλοι Εύζωνες «με έβαλαν στη μέση και με κοιτούσαν με τα αετίσια μάτια τους και μου έλεγαν: ο Σπύρος είναι δω»
Η προσπάθεια να κρατήσει τα δάκρυά του είναι εμφανής. Ο πόνος μεγάλος. Παρόλα αυτά, καταβάλλει προσπάθεια να εκφράσει τις σκέψεις του. Να μιλήσει για τη στιγμή που άκουσε το αδιανόητο για κάθε γονιό. Ο Χρήστος Θωμάς, πατέρας του Σπύρου, του Εύζωνα που «έσβησε» ξαφνικά μετά τη σκοπιά του στο Σύνταγμα, μίλησε στο κεντρικό δελτίο του Alpha για τη στιγμή που τον ειδοποίησαν και τη στιγμή που αντίκρισε τον γιο του στο κρεβάτι του νοσοκομείου.
«Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ο γιος σου ζαλίστηκε. Προσπαθούμε εδώ να τον επαναφέρουμε και στη συνέχεια να τον πάμε στο 401. Όταν πήγα, διαπίστωσα το μοιραίο. Έπεσα επάνω του, στο κρεβάτι που ήταν, σφίγγοντας το στήθος και φιλόντας τον, προσδοκώντας να κτυπήσει η καρδιά του. Αλλά… Η παράταξη η χθεσινή, είχε το όνομα του γιου μου. Έγινε γι’ αυτόν. Και αφού δεν ήταν ο ίδιος, έπρεπε να παρελάσω γι’ αυτόν. Και γι’ αυτό πήγα. Και έφυγα μαζί με τη φρουρά από το στρατόπεδο και ήρθαμε στο Σύνταγμα. Δίπλα στα παλικάρια. Δίπλα στους Ευζώνους. Αυτά τα παιδιά είναι η οικογένειά του. Είναι τα αδέρφια του. Στο τέλος της παρέλασης, έγινε το εξής: Ήρθαν όλοι γύρω μου, με ‘βάλαν στη μέση, με κοιτάγαν μες στα μάτια, με τα αετίσια μάτια τους και μου λέγανε: Ο Σπύρος είναι δω. Κάθε Κυριακής εμείς που πηγαίναμε στην Αθήνα και τον καμαρώναμε, αυτός χαιρόταν δύο και τρεις φορές, που μας έβλεπε δίπλα του. Πού να φανταζόμουν εγώ, την τελευταία φορά που πήγα, ότι θα ήταν η τελευταία. Το μόνο που δεν είχα σκεφτεί».
