Φτωχότερο είναι από σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο που θρηνεί την απώλεια του Αντώνη Γεωργιάδη- Μέλος της σπουδαίας ομάδας της Δόξας Δράμας, διετέλεσε προπονητής σε πολλές ομάδες αφήνοντας σπουδαίο έργο πίσω του
Ο Αντώνης Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1936 στην Ανδριανή Δράμας και ήταν μέλος της θρυλικής ομάδας της Δόξας Δράμας.
Οι μαυραετοί ήταν η πρώτη μεγάλη δύναμη του επαρχιακού ποδοσφαίρου στη μεταπολεμική Ελλάδα, έχοντας στις τάξεις τους ορισμένους από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που είδαν τα ελληνικά γήπεδα (Θανάσης και Τάκης Λουκανίδης, Παύλος και Πάρις Γρηγοριάδης, Νίκος Πιστικός, Αντώνης Γεωργιάδης).
Τη δεκαετία του 50 η Δόξα έφτασε τρεις φορές στον τελικό του Κυπέλλου, αλλά είχε την ατυχία και στις τρεις να βρει αντίπαλο της στον αγώνα που διεξήχθη στην Αθήνα τον σπουδαίο Ολυμπιακό εκείνης της εποχής.
Ο Γεωργιάδης, ο οποίος αγωνίζονταν στην θέση του εξτρέμ δεν είχε αγωνιστεί στον πρώτο τελικό (54-55), αλλά συμμετείχε στους δύο επόμενους (57-58, 58-59) και μάλιστα στον τελευταίο ήταν αυτός που είχε ανοίξει το σκορ στο πρώτο ημίχρονο για να ακολουθήσει η ανατροπή από τους ερυθρόλευκους στο δεύτερο (επικράτησαν τελικά με 2-1).
Σε εκείνο τον αγώνα είχε παραβρεθεί (για πρώτη φορά) κι ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος πριν την έναρξη του αγώνα κατέβηκε στον αγωνιστικό χώρο για να χαιρετίσει τους ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων, αλλά λίγο μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου αποχώρησε καθώς για πρώτη φορά είχε ακουστεί από την κερκίδα το γνωστό αντεθνικό σύνθημα, προκαλώντας την αντίδραση του.
Ο Γεωργιάδης αγωνίστηκε και την επόμενη χρονιά στη Δόξα (η οποία κατόπιν αποψιλώθηκε από τις μεγάλες ομάδες του κέντρου) και σε ηλικία 25 χρονών αποφάσισε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση για να γίνει προπονητής αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία της Ελπίδας Δράμας ξεκινώντας μια τρομερή πορεία 35 ετών όπου αναλυτικά βρέθηκε στους ακόλουθους πάγκους:
1961-63: Ελπίδα Δράμας
1963-64: Ηρακλής Σερρών
1964-66: Πανσερραϊκός
1966-68: Καβάλα
1968-70: Δόξα Δράμας
1970-74: Ολυμπιακός Βόλου
1974-76: ΠΑΣ Γιάννινα
1977: Παναχαϊκή
1977-79: ΠΑΣ Γιάννινα
1979-80: ΟΦΗ
1980-82: ΑΕΛ
1982-84: Άρης
1984-85: ΑΕΚ
1985-86: Ολυμπιακός
1986-88: Απόλλων Καλαμαριάς
1988-89: Εθνικός
1989-92: Εθνική Ελλάδας
1993: Ολυμπιακός
1993-96: Πανηλειακός
Κι αν παρατηρήσει κανείς την καριέρα του θα αντιληφθεί ότι ο Δραμινός τεχνικός δεν πέρασε απλά από αρκετές ομάδες, αλλά όπου κι αν εργάστηκε έβαλε πραγματικά τις βάσεις για προκύψουν πολύ καλές ομάδες τα επόμενα χρόνια.
Κάτι που αποτυπώνεται πεντακάθαρα στο ποστάρισμα που έκαναν οι βετεράνοι ποδοσφαιριστές της ΑΕΛ…
«Έφυγε απο την ζωή ο Αντώνης Γεωργιάδης…
Οι λέξεις δεν ανεβαίνουν στα χείλη μας και τα συναισθήματα μας δεν αποτυπώνονται σε μιά ανακοίνωση.
Για τους περισσότερους απο εμάς ο κυρ Αντώνης δεν ήταν απλά ενας προπονητής, ήταν δάσκαλος ζωής, ήταν αυτός που μας έσπειρε την θέληση και το όραμα να προσπαθήσουμε για κάτι μεγαλύτερο…ετσι ξεκινήσαμε με αφετηρία και πρώτο σκαλοπάτι στις επιτυχίες την συμμετοχή μας στον τελικό κυπέλλου Ελλάδας…
Καλό ταξίδι κυρ Αντώνη, θα εισαι πάντα στην καρδιά μας και στο νου μας με απέραντο σεβασμό…».
Στους βυσσινί δούλεψε τη διετία 80-82 όταν τους οδήγησε στον πρώτο τελικό κυπέλλου (ήττα από τον ΠΑΟ) δημιουργώντας τη μαγιά για την εκπληκτική ομάδα που πανηγύρισε κύπελλο και πρωτάθλημα λίγα χρόνια αργότερα.
Πριν την Λάρισα είχε δουλέψει στον ΠΑΣ Γιάννινα όπου ο θρυλικός Χουάν Μοντέζ σε μία συνέντευξη του σε φόρουμ φίλων της ομάδας των Ιωαννίνων είχε πει χαρακτηριστικά για τους προπονητές με τους οποίους είχε συνεργαστεί: «Κορυφαίος όλων ήταν ο Αντώνης Γεωργιάδης. Πολλή καλή δουλειά έγινε και με τον Γκμοχ, αλλά ο Αντώνης Γεωργιάδης ήταν ο κορυφαίος και ο μεγάλος δάσκαλος».
Η επιτυχία του με τον ΠΑΣ και την ΑΕΛ του άνοιξε το δρόμο για τα μεγάλα κλαμπ αφού ακολούθησε ο Άρης, η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός όπου στην πρώτη του παρουσία έφυγε μετά τη βαριά ήττα από τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Κυπέλλου το 1986… Επέστρεψε το 1993, διαδεχόμενος τον Όλεγκ Μπλαχίν, αλλά παρέμεινε για τρεις ημέρες… Στις 25 Ιανουαρίου ανακοινώθηκε κι αφού ακολούθησε στις 26 το ματς Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό Βόλου, την επόμενη πήγε στο Ρέντη για προπόνηση αλλά οι φίλοι των ερυθρόλευκων που βρέθηκαν εκεί απαίτησαν να αποχωρήσει, όπως και έκανε υποβάλλοντας την παραίτηση του. Εκεί γεννήθηκε κι ο περίφημος μύθος για τους κορνέδες που πετάχτηκαν προς το αυτοκίνητο, ενώ σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα της εποχής του πέταξαν και σαντιγί στο πρόσωπο.
Από το 1989 έως το 1992 ήταν προπονητής στην Εθνική ομάδα, δημιουργώντας ουσιαστικά το σύνολο που τους επόμενους 18 μήνες οδήγησε την εθνική μας (υπό την καθοδήγηση του αείμνηστου Αλκέτα Παναγούλια) για πρώτη φορά σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Σ’ αυτή την 35ετη θητεία του κατάφερε να γίνει ο ρέκορντμαν όσον αφορά την παρουσία Ελλήνων προπονητών στους πάγκους σε ομάδες της Α Εθνικής καθώς συμμετείχε σε 586 αγώνες…
Κι αυτός ο αριθμός θα ήταν προφανώς πολύ μεγαλύτερος, αν δεν υπήρχε εκείνη η άτυχη στιγμή τον Μάρτιο του 1996. Ο Αντώνης Γεωργιάδης, προπονητής του Πανηλειακού εκείνη την εποχή, επέστρεφε από τον Πύργο στην Αθήνα, όταν στο 48.5 χιλιόμετρο της εθνικής οδού Αθηνών-Κορίνθου έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, το οποίο προσέκρουσε αρχικά στις προστατευτικές μπάρες και στη συνέχεια έπεσε με ταχύτητα στα βράχια.
Εκείνη την ημέρα τα πληρώματα των ασθενοφόρων απεργούσαν και ο Γεωργιάδης μεταφέρθηκε με περιπολικό στο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε ότι είχε υπορεί βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Για δύο μήνες νοσηλεύτηκε στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας, ευρισκόμενος σε κώμα, αλλά κατάφερε να βγει νικητής και μετά από τέσσερις μήνες συνολικής νοσηλείας επέστρεψε στο σπίτι του…
Λίγους μήνες αργότερα προσπάθησε να επιστρέψει και στους πάγκους αναλαμβάνοντας τον Ολυμπιακό Βόλου, ωστόσο ο οργανισμός του δεν μπορούσε να αντέξει πλέον την καθημερινή πίεση του επαγγγελματικού ποδοσφγαίρου και έτσι αποχώρησε…
Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση είχε πραγματοποιηθεί το 2008 όταν μαζί με αρκετούς από τους συμπαίκτες του από την σπουδαία ομάδα της δεκαετίας του ’50 βρέθηκε στη Δράμα για τα εγκαίνια του μουσείου της Δόξας.
