Το πραγματικό τίμημα της ελληνικής χρεοκοπίας του 1893 καταβλήθηκε μια γενιά (30 χρόνια) αργότερα: το 1922, με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων από τις προαιώνιες εστίες τους.
Πριν από την καταβολή αυτού του τεράστιου από κάθε πλευρά (οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά) ιστορικού τιμήματος, το διάστημα 1893-1922 εμφανίζονται κάποιες αναλογίες με το σήμερα τις οποίες δεν είναι φρόνιμο να αγνοήσουμε.
1. (Και) τότε οι δανειστές εγκαταστάθηκαν επιτόπου, αναλαμβάνοντας τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών με τρόπο ώστε να ικανοποιηθούν κατά προτεραιότητα οι οικονομικές τους απαιτήσεις. Στα χέρια του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) πέρασε κάθε έσοδο του Ελληνικού Δημοσίου. Τότε ο ΔΟΕ μάζευε από τα τελωνεία και τα έσοδα από τα ελληνικά μονοπώλια (αλάτι, σπίρτα, τράπουλες κ.λπ.). Σήμερα το θεσμικό τέθριππο μαζεύει ξεπουλώντας παραλίες, κτήρια, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κ.λπ. Τότε ο ΔΟΕ έμεινε στην Αθήνα για 81 χρόνια. Σήμερα η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η εποπτεία θα φύγει τον ερχόμενο Αύγουστο.
2. (Και) τότε, μετά τη χρεοκοπία, ο έλεγχος των δανειστών δεν εξαντλήθηκε στη σφαίρα της οικονομίας. Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα επετράπη ακόμη και να έχει «μεγάλες ιδέες», καθώς το όραμα της ελληνικής εθνικής ολοκλήρωσης συνέπιπτε με τον τεμαχισμό του μεγάλου Οθωμανού ασθενή, τον οποίο είχαν προγραμματίσει οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής και κατά σύμπτωση προστάτες και δανειστές του νεαρού ελληνικού υποθηκευμένου προτεκτοράτου.
3. (Και) τότε οι δανειστές μιλούσαν για το νέο ελληνικό κράτος που επανεμφανίζεται στη διεθνή σκηνή σε δύο ηπείρους και πέντε θάλασσες, ικανό να συνάπτει στρατηγικές συμμαχίες και να πολεμά στο πλευρό τους (κατά των μπολσεβίκων).
4. (Και) οι τότε παγκόσμιοι ηγέτες (και κατά σύμπτωση δανειστές της Ελλάδας) έβλεπαν θετικά τα ελληνικά αιτήματα για ισχυρή παρουσία στο διεθνές στερέωμα.
5. (Και) τότε οι ελληνικές κυβερνήσεις έταζαν λαγούς με πετραχήλια στο πόπολο. Του ζήτησαν ακόμη και υπομονή μέχρι να φτάσουμε στην Άγκυρα. Αλλά μεσολάβησαν ο Σαγγάριος, η σφαγή και η καταστροφή…
6. (Και) τότε οι δανειστές, όσο ήταν χρήσιμο για τα συμφέροντά τους το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στη Μικρά Ασία, άκουγαν με προσοχή τα αιτήματα για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Αλλά…
…Αλλά μεσολάβησαν η Μικρασιατική Καταστροφή και η νέα ελληνική χρεοκοπία (1935), γεγονός που… υποχρέωσε τους δανειστές να διατηρήσουν την παρουσία τους (ΔΟΕ) στην Αθήνα μέχρι το 1979.
Τώρα, βέβαια, δεν έχουμε Βενιζέλο και Άγγλους ώστε να ανησυχούμε για καταστροφές, αλλά Τσίπρα, Τραμπ και αμερικανικές βάσεις (Σούδα, Λάρισα, Σύρο, Αλεξανδρούπολη) που θα βοηθήσουν να ορθοποδήσει οικονομικά η χώρα και θα προστατέψουν τα συμφέροντά της. Άσε που η (γερμανική) Ε.Ε. είναι κι αυτή ολόψυχα στο πλευρό μας…
